Wat als er iets ergs gebeurt met onze kinderen?

De ene na de andere auto gevuld met pubers zoefde mij voorbij.
Het hele fietspad had ik voor mij zelf terwijl ik anders moet manoeuvreren tussen stuntende en stuntelende pubers.
Wat er aan de hand was?
Het regende.
Best wel een beetje hard.
Zo nu en dan.
En het waaide ook wel een beetje hard.
En ik was verbijsterd in mijn felrode regenjas, plastic overlaarzen en kekke regenhoedje. Ik had echt de hele vijf kilometer het fietspad voor mijzelf alleen. En er was geen orkaan en geen stortbui. Het regende alleen en het waaide een beetje.

Eisende kinderen

Omdat ik tijdens zo’n fietstochtje alleen hoef op te letten bij de oversteekplaatsen, kan ik mijn gedachten mooi laten gaan.
Ik denk dan aan kinderen en hun ouders die ik in mijn praktijk tegenkom.
En dan valt me wel eens op het aantal klachten wat kinderen in mijn bijzijn bij hun ouders neerleggen. Het lijkt wel alsof het aantal klachten en eisen van kinderen de afgelopen tien jaar flink is gegroeid:

• Jij hebt me niet naar school gebracht toen het regende
• Je hebt de mentor niet gebeld dat ik ziek was en gezegd dat ik de toets niet kon maken
• Je hebt moeder X niet gezegd dat ik niet mee kan
• Je hebt juf niet gezegd dat ze X moet zeggen dat hij me niet weer duwt
• Je hebt mijn boeken niet goed gekaft
• Het is jouw schuld dat ik te laat ben steeds
• Jij laat mij de afwasmachine uitruimen terwijl ik nog heel veel huiswerk heb
• Je geeft mijn vriendin gelijk terwijl zij de ruzie begon
• Jij……

Afhankelijk van de hulpvraag ga ik wel of niet in op dit soort klachten. Soms vraag ik wie de regie heeft in huis en soms vraag ik wiens verantwoordelijkheid er aan de orde is en soms barst ik in lachten uit en soms laat ik het moment voorbij gaan en negeer de klacht.

Wat ik nooit doe is het met de ene of de andere partij eens zijn.
Ik kan alleen maar vragen stellen wie er iets heeft te doen in de betreffende situatie en of de geuite klacht bij het juiste adres terecht komt.

Mijn eigen kinderen

Bij ons staat nog in het geheugen gegrift dat ik ’s ochtends fluitend in de auto vertrok en de kinderen hun 20 km naar school liet fietsen in de wind en de regen. Ook die ene keer dat het richting windkracht 12 ging.
Code geel, rood en oranje bestond nog niet.
Misschien dat dit verschil maakte.

Ik kon mijn verantwoordelijkheid niet laten wachten en zij werden op school verwacht. Doe voorzichtig en tot vanavond.
Zij waren behoorlijk later thuis dan verwacht en ja.. ook boos op mij. Vrijwel iedereen was gebracht en met slechts paar anderen moesten zij door weer en wind.

De boosheid ebde weg toen de verhalen kwamen. Hoe is het je gelukt en wat kwam je tegen onderweg. En nu na al die jaren komen die verhalen weer boven bij een storm.
En dan plaag ik ze steevast hoe goed het van mij was om ze te kwellen in de storm. Anders hadden ze immers deze herinnering niet gemaakt en zouden ze niet weten dat ze windkracht 12 konden hebben?

Verhalen die de kinderen van nu nooit zullen hebben……?

Want jaa.. al die kinderen die mij in de auto voorbij zoeven, hebben het lekker gemakkelijk.
Voor hen geen gedoe met regenkleren of nat in de klas zitten.
Zij appen hun moeder als ze naar huis willen.
Mama wringt zich in alle bochten om zowel haar werkgever, collega’s als haar kinderen ter willen te zijn. Met een beetje geluk kan opa of oma ook nog een dienst bewijzen voor het verwende nageslacht.

Wat missen kinderen die op hun wenken worden bediend?

Natuurlijk is het logisch dat we gebruik maken van het gemak wat ons ten dienste staat. Maar hoe handig is dit voor opgroeiende kinderen?
We willen graag dat onze kinderen gelukkig zijn en dat ze het goed hebben.
Maar welk geluk bedoelen we dan?

Geluk op de korte termijn of op de lange termijn?

Op de korte termijn is het heerlijk als iedereen blij is en kan doen wat ie wil. Echter, daar leer je niet veel van voor de lange termijn.
Voor geluk op de lange termijn zou het wel eens handig kunnen zijn dat je geoefend hebt met bepaalde ervaringen. Bijvoorbeeld ervaringen op het gebied met tegenslag en tegenwerking.
Als het plenst ’s ochtends en je hebt een toets dan moet je kunnen bedenken wat er nodig is zodat je die goed kunt maken. Dan kan het handig zijn dan mamlief ervoor zorgt dat je op tijd en hoog en droog in de klas zit met je benodigde spullen.
Wat je daarvan leert is dat er iemand anders nodig is om jou gelukkig te maken.
Als je echter zelf kunt bedenken hoe het je gaat lukken terwijl alles tegenzit, leer je een hoop andere dingen.
Ik noem er even willekeurig een paar:

• flexibiliteit
• aanpassingsvermogen
• doorzettingsvermogen
• zelfbeheersing
• weerbaarheid
• creatieve oplossingen bedenken
• goeie smoezen verzinnen
• eigen verantwoordelijkheid nemen
• zelfvertrouwen
• groter gevoel van eigenwaarde
• trots
• en nog veel meer……..

Wat als er iets erg gebeurt met onze kinderen?

Een beetje storm en regen gaat misschien wel nergens over.
Maar als ik dan op mijn fiets zit te mijmeren en bedenk hoeveel zorgen er zijn over het klimaat en er steeds meer orkanen en overstromingen en aardbevingen zijn, maak ik me toch wel wat zorgen.
Want hoe weerbaar zijn de kinderen in onze tijd?
Hoe weerbaar voeden we op?
Hoe gaan onze kinderen wanneer die gewend zijn dat iemand anders hun ellende opruimt, hun sores zelf opknappen?
Welke goede eigenschappen ontwikkel je als je iets of iemand verantwoordelijk maakt voor jouw geluk?
Hoe ga jij je eigen kinderen weer opvoeden als je zelf nog zo afhankelijk en onvolwassen bent?
Ga je dan naar de rechtbank als je je zin niet krijgt of ga je leren je kind te dealen met dat wat er is en oplossingen laten vinden?

Oeffff….

Wat als er iets ergs gebeurt?
Zijn jouw kinderen voorbereid en hebben ze de tools om tegenslag het hoofd te bieden?

Wanneer je deze tekst, of gedeeltes daarvan, wilt gebruiken vraag dan even toestemming.
De link mag gedeeld worden op social media.

Meer artikelen:

Lees ook: Wie heeft de regie in huis?
Lees ook: 9 zorgen over kinderen in deze tijd
Lees ook: Hellup…. Toetsweek….
Bekijk ook: Dilemma: Koptelefoon in de klas?
Bekijk ook: Zo ga je om met een dwingeland