Regelmatig bellen ouders mij met zorgen over hun kind.
Een vraag die best veel voorkomt bij jonge kinderen is dat de juf, andere ouders of opa’s en oma’s een kind zo stil en verlegen vinden.
Dit gaat dan meestal om kinderen die de kat uit de boom kijken zoals we dit vroeger noemden. Kinderen die even de tijd nemen om in zich op te nemen wat er om zich heen gebeurt, die er kennelijk niet zo’n behoefte aan hebben gelijk te reageren op anderen, die mogelijk gewoon wat tijd nodig hebben om zich helemaal op hun gemak te voelen.
Waar maken ouders zich zorgen over?
Iedere ouder wil graag dat zijn kind zich gelukkig voelt, dat zijn kind goed in de groep past, dat zijn kind zich sociaal gedraagt en goede resultaten haalt.
Dit is nogal wat…
En dan is je kind nog maar 4 of 5 jaar of zit het net in groep 3. En dan vertelt juf dat je kind nogal stilletjes is in de klas en nooit uit zichzelf iets vertelt in de groepsgesprekjes. Dat het vooral kijkt naar andere kinderen en ook op het plein vaak alleen speelt.
Een dergelijke boodschap van juf aan ouders kan ouders al snel in de stress doen schieten waardoor ze het gevoel krijgen dat er iets niet in orde is met hun kind. Als ze dan in hun omgeving ook nog van vrienden, buren en familie te horen krijgen dat hun kind wel erg verlegen is, ontstaat al snel het gevoel dat er iets moet gebeuren.
En dan bellen ze mij….
Hoe reageert een kindercoach op bezorgde ouders?
Ouders vragen om een afspraak met hun kind. Zodat het kind leert praten in de groep, zich niet meer verlegen gedraagt en lekker meedoet op het schoolplein.
Helaas….. deze ouders stel ik teleur…
Ik wil niet werken met verlegen en stille kleuters. Want dat vind ik sneu omdat ik dan eigenlijk zeg tegen dit kind: ‘jij bent niet in orde’.
Aan ouders vraag ik of ze eerst zonder hun kind bij me willen komen om te onderzoeken of het wel nodig is of hun kind bij mij komt om het te laten fixen zodat het beter in het plaatje van de juf, familie en vrienden past.
Aan ouders leg ik uit dat hun kind misschien een ‘kat-uit-de-boom-kind; is. En deze kinderen noemen we tegenwoordig meer introvert, soms ook hooggevoelig. En daar is hélémaal niets mis mee. Integendeel, deze kinderen zijn de parels in de klas. Ze denken vaak diep na, hebben, als ze zich mogen ontwikkelen tot wie ze zijn, een goed afgewogen mening en laten die pas weten als het echt relevant is. Voor de rest houden ze het lekker voor zichzelf en observeren ze. Ze weten precies hoe de hazen lopen en ze vinden het wel best.
Dit leg ik allemaal aan ouders uit en vraag of ze het herkennen. En meestal herkennen ouders dit heel goed van hun kind. En niet alleen van hun kind, maar ook van zichzelf.
De behoefte van stille en verlegen kinderen
Aan ouders vraag ik hoe hun kind het beste tot zichzelf komt en wanneer het goed met hem gaat. Vrijwel altijd zeggen ouders dat hun kind het heel goed doet als het zichzelf lekker kan vermaken en dat het kind overstuur wordt van teveel prikkels en activiteiten.
We komen dan bij het belangrijkste punt, namelijk de BEHOEFTE van het kind. Een introvert kind heeft er meestal geen enkele behoefte aan om op de voorgrond te staan, om dingen te willen vertellen, om in een groep mee te doen en heel veel te spelen met andere kinderen. Een introvert kind heeft aan zichzelf genoeg en kan prima uit de voeten met een klein wereldje.
In deze tijd echter vinden we het heel moeilijk om dat te accepteren omdat we zulke hoge verwachtingen hebben.
Bovendien geven ouders vaak aan dat ze niet willen dat hun kind zo worstelt met andere kinderen zoals zij vroeger hebben gedaan.
Is je kind net als jijzelf ooit was?
Meestal komen we dan op het meest grote pijnpunt. Ouders willen niet dat hun kind het zo moeilijk heeft zoals zij het ooit hebben gehad.
Ik vraag dan aan ouders waardoor ze het moeilijk hadden. Het antwoord is vaak hetzelfde als de hulpvraag voor hun kind waar ze mee komen. Anderen vonden dat ze niet goed genoeg waren!
Mijn gewetensvragen aan deze ouders helpen vaak want:
- Willen zij werkelijk de geschiedenis herhalen door hun kind de boodschap te geven dat het meer populair moet zijn en dat het zich meer extravert en naar buiten toe moet gedragen?
- En… Hebben zij zelf juist door die worsteling niet heel veel geleerd?
- Zijn ze zelf niet geworden wie ze nu zijn dank zij en ondanks de prachtige eigenschappen die ze hebben?
- Willen ze werkelijk dat ik hun kind leer wat er niet in zit
- En willen ze werkelijk de kans voorbij laten gaan om hun kind te waarderen om wie het is en hun kind daarin te versterken?
Door alles op een rij te zetten en zo met ouders in gesprek te zijn, komt dan al snel het moment waarop we gezamenlijk concluderen dat een coaching met hun kind wel heel jammer zou zijn…..
We kunnen het gesprek vaak afronden met het verkennen van welke boodschap de juf, familie en vrienden voortaan gaan krijgen als ze weer opmerken dat het kind zo stil en verlegen is.
Meestal is dat ook het moment dat deze ouders mij bedanken voor het voorkomen dat ik met hun kind zou werken en het zo de boodschap zou geven dat er iets niet in orde met het kind zou zijn.
Dit artikel werd gepubliceerd in de weekend bijlage van het Friesch Dagblad
op 8 oktober 2016.
Bekijk ook het filmpje: Waarom kinderen niet kunnen stoppen met negatief gedrag
Lees ook: Je kind als verlengstuk van jezelf
Lees ook: Je kind is uniek
Super verhaal en helemaal zoals ik erover denk. We denken tegenwoordig maar dat alles (en dus ook kinderen) maakbaar is.
Dank je, Tea!
www . pvoz . nl
Dank jij voor je reactie Elle Lisa !
Helder verhaal Tea! Helemaal mee eens! Zelfs helend voor mijn eigen stuk, als coach…!!! En zo leuk… sinds ik de opleiding bij je volgde, hoor ik bij het lezen van je blogs steeds je stem! En weet dat dit ècht TEA is! Dank je!!!
www . kinderpraktijkmindfulness . jimdo . com
Wat een mooie reactie Diana, dank je wel.
Ennnn…… Ik hoop dat mijn stem vooral leuke dingen zegt voor je.. :-) :-)
“Dit bericht is geplaatst in: Angst, faalangst…”
Angst altijd serieus nemen denk ik, en niet ‘laten’; ook sociale faalangst! Het kind heeft, zeker als het hooggevoelig is, allang gemerkt in deze jachtige wereld, dat er iets anders, zelfs het tegenovergestelde de norm is. Dus voelt zich anders, dus trekt zich verder terug en/of wordt in veilige omgeving recalcitrant. Zo vroeg mogelijk kan de coach werken aan het zelfvertrouwen en aan een reëel wereldbeeld: Iedereen is anders!
Beste Tea, ik vraag me af vanuit welke optiek U dit artikel geschreven heeft. Was U zelf dat verlegen kind vroeger? Waaruit blijkt dat een verlegen, introvert kind niet hulp zou willen hebben van een coach. Handvatten aangereikt zou kunnen krijgen om zich wat zekerder te voelen in sommige situaties. Wat sterker te kunnen staan ten opzichte van leeftijdsgenoten. Ik ben het met U eens dat je niet een kind zijn of haar karakter kan/ moet/ mag veranderen. Maar je zou ze wel kunnen begeleiden naar een wat zekerder gevoel over zichzelf. Een hooggevoelig, introvert kind voelt per slot van rekening dat ze “anders” zijn. Voelen zich rood worden wanneer ze voor de klas een spreekbeurt moeten doen, of iets anders klassikaal moeten zeggen. Help je ze ermee om ze dat niet te laten doen? Of kan je ze daarin begeleiden?
Ik ben zelf het hooggevoelig, introverte kind die wel speltherapie heeft gehad vroeger (ben nu 47) Maar ik weet niet hoe ik was geweest wanneer ik het niet had gehad. Wanneer ik niet had geleerd om voor mezelf op te komen. ( bij leeftijdsgenootjes). Ik denk dat je tegenwoordig ,omdat er zoveel bekend is over hooggevoeligeheid, juist goed kan inspelen op wat fijn is voor deze groep kinderen, pubers. Ik vind het een interessant discussiepunt…….Wel of geen coaching voor het verlegen, introverte kind
Dag Gabrielle,
Wat een mooie aanvulling en wat ik het liefste zou zien is dat ouders sterk genoeg zijn om hun gevoelige en introverte kind te steunen en hen te laten weten dat ze goed genoeg zijn. En ook dat ze niet bang zijn dat hun kind het moeilijk heeft, net zoals zij het hadden, maar dat ze hun kind laten weten dat hun struggle waardevol was en dat het hen maakte tot wie ze zijn. Daarmee zijn ze een voorbeeld voor hun kind en geven ze hun kind tools.
Want…… een kind wordt nooit het sterkst van therapie of coaching, maar van dat wat het van huis uit mee krijgt.
Hooguit krijgt een kind wat extra tools en zelfvertrouwen, maar de basis komt van thuis.
En dat is precies de optiek van waaruit deze blog is ontstaan. Dat ik zoveel kinderen en hun ouders spreek en dat ouders graag willen dat iemand anders hun kind geeft wat ze zelf zoveel te geven hebben, maar dat ouders denken dat het niet genoeg is en bang zijn dat hun kind zich niet goed voelt. En daarmee hun kind de boodschap geven dat het zich niet naar mag voelen omdat papa of mama dan verdrietig wordt en ze naar iemand toe moeten die hen helpt…
Ik was zelf zeker niet dat kind en breek graag een lans voor de kinderen en hun ouders die ik in mijn praktijk zie en gezien heb…
Ik kan me vinden in zowel het verhaal van Tea als ook dat van Gabrielle. Denk dat de kernboodschap uit het verhaal van Tea is dat een kind de boodschap krijgt dat het ok is zoals hij is mede als het in gesprek gaan met de ouders. Echter als t er zelf last van heeft , of je het kind sterker kunt maken door bepaalde tools aan te reiken om zich beter te kunnen handhaven in zijn omgeving en dat wat er van hem gevraagd wordt ( Gabrielle) je er alleen maar goed aan doet hem te ondersteunen hiermee.
Het vooraf in gesprek gaan met de ouders om de reden van de hulpvraag te achterhalen en ouders bewust te maken zoals Tea beschrijft, is m.i. Essentieel en tevens lastig om goed in beeld te krijgen wat de juiste weg is voor het kind.
Verder zijn er ook kinderen die extreem verlegen zijn en zeer zeker geholpen moeten worden omdat je anders het kind te kort doet in zijn ontwikkeling ( selectief mutisme )
Een mooie toevoeging Ilse.
Bij ieder kind moet ook ingeschat worden welke hulp en door wie er hulp geboden moet of kan worden. Daarom kunnen er voor één soort hulpvraag wel twintig verschillende wegen worden bewandeld.. :-)
Oef, wanneer een kind van nature introvert is, dan is dat natuurlijk prima, maar sociale angst kan toch wel degelijk een serieus probleem zijn dat iemand erg kan beperken in het leven. Nogal van belang om introversie en sociale angst van elkaar te onderscheiden. Soms kan dat best lastig zijn. Mijn vroegere extraverte en uitbundige dochter die niets liever dan in het middelpunt van de belangstelling stond, durft nu nauwelijks iets tegen haar klasgenootjes te zeggen. Vriendinnen heeft ze dan ook niet. Ik vind dat een probleem!
Wat breng je een belangrijk punt in Sietske.
Het is inderdaad van groot belang om te kijken of er iets anders speelt en één van mijn eerste vragen is altijd of het het kind goed gaat en het kind goed in zijn vel zit. Is dit niet het geval dan speelt er iets belangrijks wat je moet onderzoeken. De verandering die jij schetst bij je kind, geeft hele duidelijke signalen die je serieus moet nemen en niets te maken hebben met goed functioneren.
Dan is stil en verlegen dus duidelijk niet oké en moet een kind geholpen worden.