Ik had een droom….

Soms heb je dat, een droom die je bijblijft. Ik had er vanochtend zo één.  Zo’n droom die ook dicht tegen de werkelijkheid aan zit.

Vroeger dan gewoonlijk had ik een afspraak met ouders en ik had ergens de angst dat ik me zou verslapen. Na een onrustige nacht viel ik (natuurlijk…) tegen de ochtend in slaap en droomde dat ik me inderdaad had verslapen én dat deze mensen ook nog eens veel te vroeg arriveerden.
De bel ging en de ouders stonden op de stoep. Gelukkig was manlief zo lief om hen te ontvangen en hen plaats te laten nemen in de wachtkamer.
In zeven haasten nam ik een douche en sprong in de kleren.
Omdat alles tegen zat werd het niets met mijn make-up. Wat ik ook probeerde, de oogschaduw en mascara kwam lagen dik en vlekkerig op mijn gezicht.

Het consult

Ik spoedde me naar de wachtkamer en tot mijn ontzetting waren er nog veel meer mensen aangekomen en was mijn wachtkamer behoorlijk groter geworden. Ik nodigde de mensen uit in de spreekkamer. Een aantal mannen en vrouwen schoven met flink geweld stoelen aan de kant en men zocht een plek in de spreekkamer die overvol was. De wachtkamer bleef achter als een slagveld.

Het ging over Roel. Met Roel ging het op school niet goed en daarom waren we bij elkaar. Toen ik moeder vroeg om mij te vertellen wat er volgens haar aan de hand was, sprak de aangesprokene dat zij niet moeder was, maar één van zijn juffen. Moeder zat ergens weggedoken in een hoekje. Iedereen schreeuwde door elkaar, verwisselde steeds van plek en het lukte me niet me verstaanbaar te maken en enige structuur aan te brengen.
De directeur van de school was erg verbaasd en verrast door mijn vraag of het ging over vertrouwen in Roel. Hij was van zijn stuk en beaamde dat het daar om ging en schreef met grote letters “vertrouwen” op zijn papier. Ik probeerde nogmaals de leiding te nemen en me verstaanbaar te maken….

en…. werd met kloppend hart half wakker.

Hoe het verder ging in mijn droom…

Plotseling realiseerde ik me dat ik de kleine Roel representeerde. In het besef dat niemand mijn zachte triangel zou horen, die ik gebruik om cursisten na de pauze weer in de leszaal te bewegen, pakte ik een paar pannen deksels en sloeg er hard op.
Toen het stil werd, keek ik iedereen beurtelings aan en zei: “Ik voel me nu net de kleine Roel.
Wat ik zie en hoor is dat iedereen met zichzelf bezig is en niet kan luisteren naar een ander.
Roel is helemaal alleen en heeft het allang opgegeven. Zijn ouders zijn ook al verdwenen in het rumoer van jullie als directeuren, leerkrachten, ib-ers, rt-ers, logopedisten, coaches en therapeuten. Roel moet het zelf maar uitzoeken en jullie zijn er in ieder geval niet in dienst van hem……”

Nu werd ik met kloppend hart klaarwakker en terwijl ik me ervan bewust werd dat het een droom was, realiseerde ik me ook dat dit wellicht precies hetgeen was wat ons onderwijs kenmerkt.

Waar zijn we mee bezig..

De hele dag bleef de droom me bij en omdat ik ook nog eens een volle dag ouders en kinderen in de praktijk had, kreeg ik zo nu en dan het akelige gevoel dat mijn droom klopte.
Ik hoorde ook vandaag, net zoals zovele dagen, dat kinderen het moeilijk hebben op school. Dat er veel gepraat en getest wordt, maar dat de klachten blijven. Ouders en kinderen worden weggezet want de professionals lossen het onderling wel op. Dat ze daarmee ouders en kinderen krachteloos maken in hun ijver om de problemen op te lossen volgens hun eigen methodieken en denkbeelden wordt door de grote betrokkenheid vaak vergeten.
Want laat ik wel even heel duidelijk zijn: Ik spreek heel veel kinderen, ouders, leerkrachten, Ib-ers en Rt-ers en iedereen is zonder uitzondering hard aan het werk en betrokken om het kind te helpen. Net als in mijn droom roept iedereen dat hij de oplossing weet voor het kind……

En het kind…. en zijn ouders…. die verdwijnen steeds meer. Totdat ze hun rug rechten en de professionals bedanken voor hun harde werken en zelf de verantwoordelijkheid in handen nemen. Dat ze de beroepskrachten danken voor hun harde werk en hen vragen om naar hun kind mee te kijken om te ontdekken wat het kind nodig heeft. En de beroepskracht kijkt de ouders in de ogen, geeft het respect en geeft de grenzen van zijn kunnen aan.
En als je dan naar het kind kijkt, zie je dat het kind trots omhoog kijkt naar zijn ouders. Ze zijn er voor hem, horen hem en laten hem niet over aan de wirwar van deskundigen, maar gaan samen op pad.

Ik hoop dat er vele kinderen op de trom gaan slaan net als Roel in mijn droom. Om ons volwassenen er toe te dwingen minder met onszelf en onze expertise bezig te zijn. Om ons te dwingen hem serieus te nemen en zijn ouders ook voor vol aan te zien en hen uit te dagen om zelf het gesprek aan te gaan en de beroepskrachten gaan verbieden OVER hun kind te spreken.

Dan vind ik het niet erg even in een nachtmerrie te verzeilen omdat ik weet dat een droom ook een goed einde kan hebben……

Lees ook: Sta je vóór, achter of naast je kind?
Lees ook: Hebben wij Mr Kanamori nodig?
Lees ook: Duik eens in je herinnering
Lees ook: Bomen van kinderen
Lees ook: Onderwijs een nachtmerrie?
Lees ook: Waar blijft het plezier van de leerkracht?
Lees ook: Wens: een pedagogiek van vertrouwen
Lees ook: Prachtige wijze les

Mocht je hulp nodig hebben in het verstandig frustreren van je kinderen, neem dan gerust contact op met de praktijk voor kindercoaching.
In de opleiding tot kindercoach, leer je over kinderen van deze tijd.
Nieuwsbrief ontvangen? Vraag hem hier aan.
De illustratie is van Kitty Bakker