Soms krijg je een kans die je niet kunt laten glippen. Ik kwam het meisje samen met haar moeder tegen in de stad. Haar moeder en ik babbelden wat over de opleiding tot kindercoach en zij hing wat tegen een lantaarnpaal.
Opeens vroeg ze : “Wat doe jij eigenlijk precies voor werk”.
Ik vertelde haar dat ik kinderen help als ze problemen hebben met leren op school, als ze ergens bang voor zijn of denken iets niet te kunnen en dat ik mensen die dat graag willen, leer hoe je een kindercoach kunt zijn.
Pak je kans
Omdat ik wist dat dit meisje haar ouders waren gescheiden en dit bepaald niet vlekkeloos was verlopen, vertelde ik haar dat ik ook papa’s en mama’s help. En dan vooral papa’s en mama’s die zich zorgen maken over hun kinderen bijvoorbeeld als ze gingen scheiden.
Ik vertelde dat er soms veel ruzie is bij een scheiding, dat dit voor iedereen heel verdrietig is en dat kinderen daar ook vaak bang van worden.
Waar ze eerst nog wat tegen de lantaarnpaal had gehangen kwam ze nu in actie. Ze stond rechtop, keek me even aan en zei: “Ja-aa”.
Ik zei tegen haar dat ik dan ook met de kinderen spreek, omdat kinderen heel bang en verdrietig zijn als hun ouders gaan scheiden en dat ze vaak denken dat het hun schuld is. “Dat denk ik ook altijd” zei ze tegen mij met een snelle blik waarna ze weer weg keek.
Leg het uit tussen neus en lippen door
“Gek hè”, zei ik tegen haar, “dat kinderen dat vaak denken, want zij kunnen er helemaal niets aan doen. Het is iets tussen de grote mensen, de pappa’s en mamma’s, die ruzie maken. Daar kunnen kinderen helemaal niets aan doen”.
Haar moeder bevestigde wat ik zei waarna het even stil bleef.
Het meisje staarde voor zich uit, liet een diepe zucht en leunde weer tegen de lantaarnpaal.
We lieten het onderwerp rusten, lieten het meisje voor zich uit staren en babbelden nog even over koetjes en kalfjes waarna we ieder ons weegs gingen.
Ga over tot de orde van de dag
Het mooie van dergelijke momenten is dat je even heel kort en krachtig iets kunt laten “landen” bij ouders en kinderen. En daarna doe je net of je gek bent en gaat verder waar je gebleven was.
Voor ouders en omstanders is het best lastig om erachter te komen hoe kinderen belangrijke gebeurtenissen in hun leven interpreteren en ervaren. Kinderen zeggen over het algemeen niet hoe ze zich voelen. Sterker, hoe jonger het kind, hoe moeilijker dit is omdat ze nog geen woorden hebben om dat wat er allemaal gebeurt in hun lijf te benoemen.
Dat zullen ze moeten leren van de mensen om zich heen: Eerst herkennen wat je voelt en het dan woorden geven.
Daarnaast is het meestal heel ongemakkelijk voor omstanders om met een kind in gesprek te gaan over zaken die ze hebben meegemaakt. Het voelt vaak onnatuurlijk, want je kunt niet net als bij volwassenen “het er even over hebben”.
Zo werkt dat nu eenmaal niet bij kinderen.
Los daarvan hebben we als volwassene toch de neiging om gevoelens in te vullen voor kinderen zoals we het zelf ervaren. Over het algemeen luisteren we slecht naar kinderen en vragen we er niet naar hoe ze hun leven ervaren. Al hoeft dit trouwens ook niet als je maar op cruciale momenten de juiste houding aanneemt.
Dat kan iedereen en heeft vooral te maken met respect, acceptatie en aandacht.
Op die manier kun je iedere kans die je krijgt benutten die zich voordoet om even iets in gang te zetten bij een kind.
Want dat is toch prachtig, een kind en ouder in de stad tegen een lantaarnpaal even een zucht van verlichting te horen slaken….
Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Lees ook: Lang leve de grootouders
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Problemen oplossen waar het hoort
Lees ook: Terugkijken op het oude jaar
Lees ook: Leugentje om bestwil
Lees ook: Eruit halen wat erin zit?
Lees ook: Een heilige voor de klas?
Geef een reactie