Peuters en kleuters: Ze ontdekken de wereld en zichzelf. En daarbij hoort het ontwikkelen van de eigen wil. Ouders geven leiding aan hun kinderen door ze op te voeden en op het moment dat het jonge kind ontdekt dat het zelf een ander persoon is dan de ouder begint de dynamiek tussen ouders en kinderen. Alleen al om veiligheidsredenen zijn er een heleboel zaken verboden gebied . Mede daardoor hebben sommige ouders van jonge kinderen het gevoel een hele dag aan het mopperen te zijn of aan het verbieden.
We vergeten wel eens als volwassene hoe ingewikkeld de wereld van de peuter en kleuter is. Alleen al het leren omgaan met emoties is een hele onderneming en dan moet je als peuter en kleuter ook nog omgangsvormen in sociale situaties leren… en groter groeien… en taal leren… en fietsen… en een kleurpotlood en schaar gebruiken…
Geen wonder dat het wel eens wat teveel wordt voor een klein kind. Juist omdat leren omgaan met emoties nog zo lastig is ontstaan er al snel situaties die sterk lijken op een machtsstrijd. Want ouders eisen al het één en ander van kinderen en geven als het goed is bij de leeftijd passende opdrachten. Het kind heeft andere belangen en… bingo.
Dus… hoe kun je als ouder op een goede manier grenzen stellen aan je peuter en kleuter?
Even vooropgesteld dat het temperament van kinderen enorm kan verschillen want waar je bij het ene kind kan volstaan met een eenvoudig “nee”, kan bij het andere kind zoveel meer nodig zijn.
Een aantal tips:
- Weet wat je belangrijk vind als ouders en houd daarover samen één lijn.
- Wees consequent, jonge kinderen raken in verwarring als het nu anders is dan straks en morgen.
- Leid een jong kind af door iets anders onder de aandacht te brengen.
- Als gaat om gevaarlijk gedrag of als je op een andere manier duidelijk wilt zijn, zeg dan kort en bondig NEE.
- Ga door de knieën, raak je kind aan en maak even oogcontact.
- Leg met een paar woorden de reden uit, bijvoorbeeld:
- “Dat is gevaarlijk.”
- “Dat moet blijven staan.”
- “Dat gaat kapot.”
- “Mamma wil dit niet hebben.”
Wees dus kort en bondig en leer tegelijkertijd wél uitleg te geven over de reden, al is dit nog zo kort. Je maakt hiermee je reacties begrijpelijk en leert tegelijkertijd aan je kind wat je belangrijke waarden vindt. Veer even mee en buig het gedrag dan om.
Bijvoorbeeld:
- “Deze hamer kan heel goed timmeren, laten we het eens proberen op de stoep.”
- “Kijk maar eens goed in die kast, heb je die doos gezien? Dan doen we de kast nu weer dicht.”
- “De auto’s hebben de hele middag gereden en gaan nu in de garage want dan kunnen wij eten.”
Zet je kind even apart als het erg doordramt of ga zelf even voor een time-out naar het toilet. Wees nooit boos als je je kind apart zet omdat je dan een boodschap afgeeft dat je het kind niet wilt. Jonge kinderen begrijpen het niet als ze geïsoleerd worden. Wees vriendelijk en duidelijk als je even apart gaat en verbreek nooit het contact.
Ik ben een groot voorstander van relaxed, relativerend en kindgericht opvoeden waarbij je goed aansluit bij wat het kind op elke leeftijd nodig heeft aan stimulering én begrenzing. Maar… het is van belang dat je je bewust bent dat je eisend, agressief, dwingend en dwars gedrag moet stoppen.
Kinderen met veel temperament die dergelijk gedrag vertonen hebben baat bij consequente ouders die duidelijk zijn over vaste routines en gedragsregels. En wat ze vooral eerst nodig hebben is erkenning voor hun frustratie. Na de erkenning voor hoe moeilijk het voor hen is, kun je ze meenemen in jouw beweging. Jonge kinderen kunnen nog niet uit zichzelf stoppen met wat wij moeilijk gedrag noemen. Wij moeten ze daarmee helpen en hen door de situatie heen helpen. Dat betekent begrijpen hoe lastig het voor ze is en dat benoemen en erkennen en dan hen meenemen in onze bedoeling.
De zogenaamde makkelijke kinderen kunnen veel meer aan als ouders wat flexibeler zijn en eens iets minder consequent. Zij hebben de grote lijnen vaak veel beter door.
Regelmatig zie ik gebeuren dat ouders kinderen ongewild, onbewust en onbedoeld belonen voor negatief gedrag door hun manier van optreden. Kinderen krijgen hun zin en leren op deze manier dat dergelijk gedrag wat oplevert. En succes smaakt altijd en overal naar meer…
De beste tip: bedenk eens wat je kind bijna automatisch goed doet zoals jij het plezierig vindt. Bijvoorbeeld eten, naar bed gaan, jas aantrekken, boodschappen doen of wat dan ook. Je zult merken dat jouw houding vanuit een natuurlijke beweging duidelijk is en dan volgen kinderen bijna automatisch. Wanneer je twijfelt aan jezelf en je bedoelingen, gaan kinderen testen…
Wil jij beter leren omgaan met je boze en driftige kind?
Lees dan over mijn 5-stappenplan om je boze & driftige kind te helpen. Deze succesvolle aanpak uit mijn coachpraktijk is nu voor jou als ouder beschikbaar: een praktische online cursus, gericht op het beter omgaan met boosheid en woede-uitbarstingen bij kinderen, van peuters tot pubers.
Klik hier voor alle informatie
Hallo Tea,
Mijn dochter van ruim 2 jaar haalt me echt het bloed onder de nagels vandaan met haar gedrag.
Wij hebben ook nog dochter van 8 jaar.
Als ik tegen mijn dochter van 2 zeg dat iets niet mag, dan trek ze zich er niks van aan, als ze na 2x nee op de trap moet, heeft ook geen zin, ze vermaakt zich prima in de gang.
Ik heb ook geprobeer op een straf stoeltje, of naar bed maar ook dat heeft geen zin.
Ze zit overal aan, klimt overal op, doet alles was niet mag en kan geen minuut alleen gelaten worden.
Onze andere dochter heeft er erg onder te leiden geeft vaak aan een hekel te hebben aan haar zusje.
ik weet me geen raad meer, wat kan ik doen om haar gedrag te veranderen?? Consequent zijn we wel.
Groetjes Maaike
Dag Maaike,
Zo te lezen heb je een pittige dochter die veel van je vraagt. En knap van je dat je al zoveel hebt geprobeerd en toch consequent blijft. Voor een pittig kind met veel temperament is het goed om inderdaad duidelijk grenzen te stellen en daar helder en duidelijk over te zijn.
Het lastige van een ondernemend kind is, wat jij zo mooi beschrijft, dat je hele dagen in de politiehouding zit en dit de sfeer in huis ernstig belemmert.
In een paar zinnen is het altijd lastig om goed precies het juiste advies te geven met zo weinig gegeven, maar je zou je regels eens opnieuw kunnen bekijken.
* Wat mag wel en wat mag echt niet.
* Als je dochter iets doet wat niet mag probeer je haar om te buigen naar wat wel mag.
* Je zegt beslist dat de actie niet kan en beweegt je dochter naar wat wel kan.
* Kinderen van 2 laten zich over het algemeen goed afleiden.
* Wat ook helpt is benoemen wat ze zou willen, bijvoorbeeld jij wilt nu klimmen, maar daar is het klimrek voor.
* Misschien heeft je dochter veel behoefte aan bewegen en rennen.
* Je zou je kunnen afvragen of er momenten op de dag zijn dat ze bijvoorbeeld lekker buiten kan spelen, fietsen en rennen.
* Vraag haar hulp bij kleine karweitjes: laat ze met een doekje rondgaan, een bordje op het aanrecht zetten, een krant wegleggen etc. Het kan net even een positieve wending geven.
** Tot slot zou je kunnen beginnen met het geven van complimentjes en een beloning als ze iets goed doet. Bijvoorbeeld: Goed zo, wat zit je nu fijn op je stoeltje. Zullen we even een spelletje doen.
Nog een opmerking over het bed: Als een kind gestraft wordt en naar ben moet, kan het idee ontstaan dat het bed iets negatiefs wordt en het kind n iet meer wil slapen.
Het is meestal belangrijk om het huidige negatieve patroon te doorbreken waar jullie in zijn geraakt. Dit vraagt om bewuste actie van jou als opvoeder en een omdraaiing naar een positieve houding op negatief gedrag. Kijk vooral naar wat je kleine meid zo leuk maakt en noem dit. Over het algemeen willen kinderen het je naar de zin maken.
En minstens zo belangrijk: Een kind van 2 heeft een korte spanningsboog. Daar kan en mag je nog niet van verwachten dat ze langer dan 10 minuten lief zitten te spelen. Integendeel, ze moeten de wereld ontdekken en dit zal je weten ook.
In dat spanningsveld bewegen jullie je nu.
Ik wens je veel liefde en plezier met je ondernemende dochter.
Dag tea,
Ik hoop dat je ons kunt helpen met het dwingende gedrag van onze 4 jarige dochter.
Eigenlijk is er overdag niets aan de hand en luisterd ze ( voor een kleuter) goed.
Maar sinds enkele weken is ze ’s ochtends erg dwingend. Als we nog op bed liggen dan begint ze zonder aanwijsbare reden ( als ik vraag wat er is komt er geen antwoord en ze is ook niet bang zegt ze) te huilen en roepen om mama. Als ik dan naar haar toe ga om te kijken wat er aan de hand is dan blijkt dat ze gewoon het bed uit wil. Ook al is het midden in de nacht. Sussen en aangeven dat het nog veel te vroeg is en dat ze nog even moet gaan slapen omdat papa en mama ook nog even moeten slapen werkt niet. Als ik dan weer net in bed lig dan begint het van voor af aan. Ook boos worden of een alternatief bieden werkt niet. Ik heb al voorgesteld dat ze mama mag roepen als het buiten licht is en dat ze zelfs als ze niet meer wil slapen de lamp aan mag doen om een boekje te gaan lezen maar ook dit werkt niet.
Ik heb voor haar een kalender gemaakt waar ze stickers op mocht plakken als ze lief was blijven liggen zonder te huilen en pas zou roepen als het licht was buiten. kalender vol dan een mooi kado uitzoeken.
maar ook dat werkt niet.
Dat ze om mama roept als er iets is vind ik natuurlijk helemaal net erg maar om zo op zo’n dwingende manier steeds wakker gemaakt te worden en vervolgens pas “rust” te vinden als ze uit bed mag dat vind ik minder fijn.
Vooral nu ik weer zwanger ben ( mijn dochter weet nog van niets) heb ik die rust extra hard nodig.
Wat kan ik doen om deze cirkel van negatief gedrag te doorbreken ?
Alvast bedankt voor je antwoord.
Groet,
Danielle
Dag Danielle,
Wat je beschrijft is inderdaad erg lastig gedrag. Voor een kleuter is het nog zeker ingewikkeld om te benoemen wat er aan de hand is als ze wakker wordt. Kinderen van deze leeftijd willen actie als ze wakker worden en ouders zijn dan meestal nog niet zover, punt… :-)
Je pakt het heel goed aan door duidelijk te zijn over wanneer het echt tijd is om op te staan en bovendien geef je ruimte dat ze wel haar bed mag uitkomen om te spelen. Pas als jij zegt dat jullie opstaan is het voor haar tijd om uit haar kamer te komen. Daarvoor mag ze met het licht aan spelen of lezen.
Het beloningssysteem zou je nog hierop kunnen aanpassen. Iedere dag een sticker als ze wacht tot jij komt om op te staan. Houd het wel kort want ze is nog maar 4. Een week stickers verzamelen kan dan nog best lang zijn.
Vanuit een andere gedachte zou je voor jezelf kunnen nagaan waar ze jou spiegelt. Ben je zelf ook onrustig in verband met de zwangerschap, maak je je zorgen waardoor je weinig of te licht slaapt en snel wakker bent?
Jonge kinderen zijn nog erg verbonden met meestal de moeder en soms laten ze in hun gedrag zien wat er speelt (vaak onbewust) bij de ouder. Als je hier zelf verandering in brengt verandert het kind automatisch mee.
En meestal zijn dit soort bewegingen een fase waar iedere ouder mee te maken krijgt. Je aanpak is prima dus wellicht een kwestie van volhouden.
Ik wens je veel rust.
Groeten,
Tea
Hallo Tea
Mijn zoontje, 5 jaar, is een superlief kindje. Hij zal nooit iemand kwaad doen en heeft een groot hart voor de natuur en diertjes en dat je ze goed moet behandelen. Hij heeft ook een zeer sterk gevoel voor rechtvaardigheid/juistheid. Zo kan hij heel snel zien dat iemand (anders) iets niet juist heeft gedaan of dat iemand iets doet dat niet mag. Ik geef maar wat achtergrondinfo mee. Hij is verbaal ook heel sterk. Is een goede verteller, luistert graag naar verhaaltjes en kijkt ook graag naar kinderfilms (welk kind niet?). Qua speelgoed speelt hij vooral met auto’s en lego (vliegtuigen en huizen bouwen).
Op jonge leeftijd al hadden wij veel vragen bij bepaalde dingen die we bij onze zoon zagen en wij hebben hem met 4 jaar getest op mogelijke stoornissen, maar deze kwamen negatief uit. Hij had wel duidelijk gebrek aan zelfvertrouwen en werk aan fijne motoriek. Inmiddels is de volledige therapie hiervoor succesvol afgerond. Mijn zoon heeft nu meer zelfvertrouwen (mss wat te veel soms) en de motoriek is op het gewenste niveau mbt verwachtingen vanuit de school.
Nu, sinds kort is mijn zoon in een zeer negatieve spiraal terechtgekomen.
Zo klaagt hij steeds over pijnen en ongemakken, maar ik heb de indruk dat hij verschillende “pijnen” verzint. Zelfs in zijn slaap heeft hij onverklaarbare pijnen waarvoor we reeds bij dokters en specialisten te rade gingen, met conclusie: prima in orde, niks aan de hand.
Vreemd genoeg treden de pijnen vooral op als het geweten is dat de volgende dag een schooldag is, of op de ochtend van een schooldag.
De eerste vraag van elke dag is dan ook: is het vandaag school? Als het antwoord ja is, dan volgt een hele reeks van vervelend gedrag, expres traag ontbijten, expres traag aankleden, m’n schoenen doen pijn, m’n broek zit niet goed,…kortom algemene horreur, als je de schoolbel nog wil halen ten minste.
Als het antwoord neen is, bvb. weekend, dan gaat alles prima en met een grote glimlach en is er van pijn helemaal geen sprake meer…Tenzij hij iets mispeuterd heeft en weet dat ik boos zal worden, dan zet hij bij voorbaat het wapen “ik heb pijn” in…
En ik ben het moe. Ik probeer er geen aandacht aan te geven, maar hij brult heel het appartement op stelten dat ik bijna niet anders kan dan proberen een oplossing te verzinnen. Ik stel eerst een remedie voor (we zullen er een zalfje opwrijven -NEEN!; goed, dan zullen we er wat water op doen – NEEN!; goed, als je niet verzorgd wil worden, moet je gewoon stil zijn dan – NEEN!,…). Soms wordt hij daarbij zo boos dat hij mij een duw of een tik gaat geven waardoor ik op mijn beurt ook boos wordt…
Moe, word ik ervan. Ik heb ook al met een beloningskalender proberen werken en die werkte wel, want op het einde van een week mocht hij speelgoed uit de kadodoos graaien, maar het was een te lange periode van kalenders (meer dan een jaar) en ik kan toch niet de 5 komende jaren zijn goed gedrag blijven “afkopen” op deze manier.
Ik wil de jongen leren dat je ook dingen moet kunnen doen zonder dat er iets materieels tegenover staat. Ook extra aandacht werkt maar op hele korte termijn. De papafiguur maakt afwisselend wel of niet indruk (wat zal papa hiervan vinden?), maar ik vermijd dit toch liever, want wat doe ik als papa eens niet beschikbaar is.
Afgelopen week betrapte ik mijn zoon ook op stelen in de winkel…Dus ik weet het niet meer. Ik schrik er wel wat van. Hij liegt ontzettend veel de laatste tijd. En hij pakt ook koekjes en snoepgoed uit de kast als wij nog in bed liggen. Als ik me even omdraai, smokkelt hij fruitsapjes naar zijn kamer. Hij gooit appelrestjes in zijn speelgoeddozen, en ik heb hem er al verschillende keren op gewezen (waar is de vuilbak?). Als ik het weer vaststel, dan kijkt hij mij aan met zo’n ondeugende grijns…niet bepaald een teken van spijt.
Aan de ene kant denk ik: het is nog maar een kind, maar aan de andere kant denk ik: dit kind begrijpt heel goed waar hij mee bezig is (grijnzen, lachen als ik boos word).
Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn kind niet verder ontspoort en wat doe ik fout?
Bedankt bij voorbaat.
Ik heb een zoontje van bijna 2 . Wanneer hij bij mij is gans de dag begint hij te wenen voor de minste reden of gewoon zonder reden .
Ook als hij moet eten speelt hij met zijn eten ik zet zijn bordje dan weg maar dan huilt (tot krijsent toe) hij .
Ook wil hij niet bij papa als ik er ben .
Hoe kan ik dit het best aanpakken .?
Dag Nathalie,
Wellicht is het een idee om eens een paar dagen bij te houden en te observeren wanneer je zoontje weent en wanneer het goed gaat. Als het goed gaat onderzoek dan wat jij anders doet en hoe je op hem reageert. Onderzoek ook wat hem blij maakt en kijk of jij hem vaker blij kunt maken.
Als hij dingen doet die jij niet wilt, zeg je kort en krachtig nee en zeg je wat je wel wilt. Leid hem af als hij de strijd aan gaat. Geef hem erkenning voor de dingen die niet leuk zijn en leid hem spelenderwijs af.
Vind je het erg moeilijk of wordt het erger, vraag dan hulp bij een consultatiebureau. Het is jammer als jullie veel in strijd zijn terwijl er vast oplossingen zijn dsie iemand die even met je meekijkt je kan geven.
Hallo tea
Ik heb een zoontje van 2,5. Hij heeft veel aandacht nodig. Hij schreeuwt als hij geen aandacht krigt of als hij iets niet mag. Als ik nee zeg dan gaat hij gewoon door. Als hij niet luisterd zet ik hem op de trap maar dat vind hij niet erg als hij eraf gaat dan doet hij het weer. Als ik op mijn knieen voor hem zit en uitleg kort waarom hij op de trap zit lacht hij en schreeuwt hij. Hij heeft ook slaapproblemen en slaapt bij mij anders word hij 11 keer wakker.fI heb ook nog een zoontje van 1,5 jaar en hij kopiert het gedrag over. Maar hij luisterd wel als ik nee zeg. Hoe kan ik het beste aanpakken ?
Mvg
Yvonne
Dag Yvonne,
Ik adviseer je naar het Centrum Jeugd en Gezin te gaan om je te helpen.
Wat je kunt doen is als hij boos is, hem dat t zeggen: Ik zie dat je boos bent want je wilt ….. Blijf zelf rustig. Je kind vraagt om duidelijkheid en grenzen in korte woorden. Een jong kind zal nooit iets met opzet doen omdat hij dat nog niet kan bedenken, daar is het te jong voor. Hij wil gewoon horen: “Nee, dat mag niet” En knuffel hem als hij boos is en stel hem gerust. Ook met het slapen. Iedere paar minuten naar hem toegaan en hem gerust stellen in zijn eigen bed.
Maar nogmaals, ik adviseer je om hulp dichtbij te zoeken om te overleggen en meer tips te krijgen die bij jou passen.
Goeden avond
Ik heb een zoon van 4.5.
Mijn probleem is, als we op bezoek gaan, of het nou opa en oma zijn of ovrienden, hij wil nooit groeten bij binnenkomt of als we naar huis gaan.
Wat kan ik hier aan doen.
Alvast bedankt
Gun hem even de tijd. Hij is nog zo jong en eventueel neem je hem op je arm en begroet je samen de ander. Je kunt hem ook heel goed vragen op welke manier hij wil groeten: Zwaaien in de deur, handje geven, alleen dag zeggen of misschien kunnen jullie nog iets anders verzinnen.
Je kunt hem langzamerhand vertellen dat jullie het belangrijk vinden om te groeten en dat hij dat gaat leren. Hem echter dwingen en een scene maken, maakt alle partijen alleen maar moe en verdrietig. Bovendien leer je dan je zoon dat volwassenen zijn grenzen niet respecteren. En dat is denk ik niet wat je wilt want als ouder wil je je kind juist leren om te gaan met de eigen en andermans grenzen.
Succes…
Beste Tea,
Onze dochter van 16 maanden is geen voorlijk meisje, ze maakt bijvoorbeeld nog geen aanstalten om los te lopen en oa het zelf eten van brood doet ze (nog) niet.
Sinds een week of 4 is ze ontzettend opstandig vooral naar mij (de moeder) Eigenlijk alles wat ik wil, wil zij niet. Jas aan, schoenen aan, verschonen, optillen, wassen, eten, tanden poetsen, alles is nu een stijd.
Hierbij probeert ze mij steeds te slaan, aan de haren te trekken en krabt ze mij.
Elke keer dat ze dit probeert zet ik haar op de grond en zeg ik ” nee dat wil mama niet of nee niet mama slaan” zij gaat dan zitten en oorverdovend hard huilen met dikke tranen.
Ik ben zo consequent als mogelijk (als ik haar verschoon is het moeilijk om haar op de grond te zetten ;-) ) maar ik begin een beetje moedeloos te worden, het gedrag verbetert niet.
Wat is jouw visie hierop?
Alvast heel hartelijk dank,
Nadja
Dag Nadja,
Ach wat verdrietig dat je zo in gevecht bent met je peuter. Zij is bezig met het ontwikkelen van een eigen Ik-je en daarbij heeft ze het nodig om zich een beetje af te zetten.
Vaak helpt het als jee een beetje mee beweegt en zegt… Ach ja… je wilt helemaal niet aankleden, dat is niet leuk he? en dan vragen of ze jou gaat helpen. Probeer zelf niet boos te worden, maar begrip te hebben dat ze zo graag iets anders wil en nog helemaal op geen enkele manier weet hoe ze dit kan zeggen of vragen want zoveel taal en denkvermogen heeft ze nog niet.
Dus je hoeft niet de baas te spelen, maar kunt gewoon heel rustig en duidelijk steeds opnieuw vertellen wat je gaat doen en hoe zij je kan helpen. Is ze boos, geef haar dan een knuffel en bedenk samen hoe vervelend het is dat je iets anders wil en ga dan afleiden en vragen hoe het anders kan. Geef ook een beetje tijd zodat ze kan schakelen. Als zij fijn speelt en ze moet onmiddellijk iets anders doen, is dat heel moeilijk voor een kind. Samen het spel eindigen helpt dan ook wel..
Veel succes…
Wat te doen…..
Onze zoon van 4 jaar krijgt sinds een paar weken regelmatig straf op school omdat hij constant fysiek contact maakt met kinderen. Bijv in het zand duwen. En hij gooit met dingen etc.
Er wordt 2 keer gezegd dat hij moet stoppen, maar het lijkt of hij geen rem heeft.
Wat kan ik hier aan doen…..
Wat jammer dat je zoon straf krijgt. Zou het kunnen zijn dat hij heel graag contact wil met andere kinderen en nog niet weet hoe hij contact moet maken? Of dat hij moet leren hoe je voor jezelf kunt opkomen op een niet fysieke manier?
Misschien kunnen jullie met de juffen bespreken wat je zoontje moet leren en welke behoeftes hij heeft die hij nog niet goed kan vertalen in gedrag wat gewenst is. Jullie kunnen dan een plan maken hoe je hem kunt helpen…..
Hallo,
Ik pas om de 14 dagen op mijn kleinzoon van bijna 4. Het gaat de hele dag super maar als mijn dochter haar gezicht om te hoek steekt verandert hij als een blad aan een boom en zegt dat hij moe is, eet niets meer en huilt om alles. Wil geen afscheid nemen als hij weggaat en gaat dan helemaal door het lint.
Ik heb er echt geen verklaring voor U wel?
Dag Jetske,
Dit fenomeen komt heel erg veel voor bij jonge kinderen. Ouders en “oppassers” raken dan vaak in de stress, aar dat is helemaal niet nodig. Kinderen van gescheiden ouders hebben er ook vaak last van na een aantal dagen bij de andere ouder.
Vaak heeft het kind even tijd nodig om te schakelen en om zich weer te wenden tot mama of papa. Wat helpt is even de tijd geven, benoemen dat het lastig is dat het feest nu voorbij is en misschien ook even voorbereiden dat mama straks weer komt.
Vaak voelt een kind ook aan of mam of papa gestrest is en wil opschieten. Ook hier vindt het kind het moeilijk om te schakelen en is het vaak nodig om het kind rustig en weloverwogen te begeleiden naar de overgang naar de nieuwe situatie.
Wij volwassenen vergeten vaak hoe het is om kind te zijn. Stel je maar eens voor dat je a la minute uit je favoriete boek of tv serie wordt gerukt omdat iemand, hoe lief ook, iets van je wil. De meeste volwassenen gaan dan ook door het lint, toch ??
En dan verwachten wij van jonge kinderen die nog lang geen volgroeide hersenen hebben om van alles en nog wat te begrijpen, zowel qua taal, ruimte en tijdsbegrip, en ook nog te doen wat we zeggen.
Dus een beetje geduld en begrip voor dit kleine manneke zullen vast al veel helpen….
Hoi,
Ik heb een vraag over mijn jongste dochter van bijna 2 jaar.
Ze wil en kan niet zonder mij, op het moment dat ik wegga of dat mijn aandacht ergens anders op moet richten dan gaat ze mij claimen. Ze gaat huilen en gaat net zolang door tot ik haar die aandacht geef.
Ik leg haar uit op momenten dat ik wegga wat ik ga doen/wanneer ik er weer voor haar ben en wat zij kan doen.
Maar dit lijkt niet aan te komen het is alsof ik tegen een muur praat ze blijft net zo hard doorgaan.
Ik probeer haar te negeren (mits de situatie natuurlijk gevaarlijk wordt)
Maar ze blijft stug volhouden met huilen en claimen. Ondertussen heb ik nog een aantal keren op ooghoogte aangegeven dat mama nu echt met iets anders bezig moet zijn en herhaal wat ik hierboven ook al heb gezegd.
Helaas telkens zonder resultaat. Ik waarschuw haar dat ze echt op moet houden het huilen dat ze anders een time out krijgt. Maar dit lijkt ook niet aan te komen waardoor ik haar oppak en een time out geef.
Hierdoor gaat ze nog harder huilen en stampen en schoppen en slaan tegen de deur van de gang of net waar ze op dat moment een time out krijgt.Ik leg haar kort en krachtig uit waarom ze daar zit en dat als ze rustig is geworden dat ik naar haar toe kom.
Als ze rustig is ga ik naar haar toe en vertel ik waarom ik haar daar heb gezet en of ze nu ook rustig kan zijn als ik iets anders aan het doen ben (bijvoorbeeld haar zus klaarmaken voor school)
Helaas lijkt dit allemaal niet te werken. Ik had me er min of meer al bij neergelegd dat ik hier nog wel een tijd mee door zou kunnen gaan met of zonder resultaat. Maar iig consequent blijven.
Maar begin steeds vaker erg onzeker te worden of ik wel een goede aanpak heb.
Of ik niet te soft ben of ik niet anders moet handelen waardoor ze niet constant huilt/claimt en dramt……
Mijn buren hebben aangegeven gek te worden van haar gedrag.
Dat ik snel actie moet gaan ondernemen anders dat hun het wel gaan doen…
alsjeblieft kun je me een reactie geven
wanhopige moeder
Dag Ireen,
Dank je wel voor je reactie en ik kan me voorstellen dat je wanhopig bent. Ik kan me ook voorstellen dat je kleintje wanhopig is. Ze is nog maar 2 en begrijpt waarschijnlijk nog niet zo veel van wat je haar vertelt. Als je 2 bent weet je ng niet wat time out is en je weet ook nog niet wat straks is, en wat eventjes is en al die andere woorden. Je voelt alleen maar dat mama boos en wanhpig is en weet niet wat je daar mee moet als je 2 bent.
Misschien kun je eens wat experimentjes doen?
Als ze weer gaat huilen, ga je naast haar zitten en je gaat haar wiegen terwijl je zachtjes tegen haar praat en zegt dat ze zo bang is en niet weet wat ze moet dan, maar dat mama bij haar blijft en het ook niet altijd weet en dat je het samen gaat oplossen en dat mama ook bang is dat deb uren boos worden en niet weet wat ze met deze boze peuter moet. En dat jullie het beide niet weten, maar dat mama wel leert geduld te hebben en leert je te wiegen en gerust te stellen en geduld te hebben.
Probeer je maar eens voor te stellen dat je 2jaar bent enecht niet snapt dat mama zo weer komt, maar alleen haar boze gezicht ziet en je verlaten voelt. Dan ga je toch echt wel claimen want mama is de enige die veilig is,ook al is ze boos en wanhopig.|
Het lijkt er dus op dat je je dochtertje opnieuw moet gaan leren vertrouwen te hebben en dat ze weet dat mama naar haar luistert en haar geruststelt als ze gaat claimen. Blijf ook duidelijk en rustig zeggen en met haar praten terwijl je bv naar de wc gaat of naar de keuken. ZO weet je meisje waar je bent en kan ze zeich veilig voelen door je stem.
Lukt het niet, vraag dan echt snel hulp aan via je gemeente. Je hoeft het niet alleen te doen en dan kan een jeugdhulpverlener met je meekijken en je helpen het makkelijker te maken voor jullie allebei.
Ik hoop dat dit een antwoord is op je vraag.
Beste Tea,
Mijn man en ik zitten met ons handen in ons haar omtrent t gedrag van ons zoontje. Maar ook bij opa en oma is t geduld op? Hij word bijna 4 en doet alleen wat hij zelf wil. En luisteren….. ho maar. Vraag je hem drie keer ergens mee op te houden (rammen op een metalen speelgoedpan met een houten speelgoedpollepel bij) dan zegt hij “NEE”, kijkt je aan, lacht je in je gezicht uit en gaat vrolijk door met rammen. Geef je zijn gedrag een consequentie dan breekt de hel los. Vraag ik aan hem hoe zijn dag was of waarom bijv opa boos is geworden dan is zijn standaard antwoord “heb geen zin om te praten”, “omdat ik t niet leuk vind”, ” zeg ik niet”.
We kunnen op ons kop gaan staan maar hij vertikt t gewoon.
Ik wil begrijpen waarom hij zo doet (negeren, grote mond, eigen plan trekken), waar komt t gedrag vandaan. En wat moeten we doen.
Hij gaat ook naar de crèche maar daar heeft hij dit gedrag niet. Hij gaat bijna naar school en we hebben om zijn gedrag echt enorme zorgen.
Kunt u ons helpen?
Dag Tosca,
Een kind van 4 heeft duidelijke regels en grenzen nodig en die moet je soms geen dingen vragen, maar voorleven en duidelijk maken wat je wilt.
De regie nemen en misschien net zoals juf dat doet.
Heel weinig woorden gebruiken en met een vanzelfsprekendheid aangeven wat je wilt dat er gebeurt. Ook contact maken voordat je wat zegt. Als hij rammelt met pannen, pak je heel rustig de pollepel af en zegt dat hij zachtjes mag slaan. Zo nodig doe je het samen met hem om hem te leren wat zachtjes is.
Je moet bedenken dat hij nog maar 4 is en dat jij de leiding moet nemen om hem alles in het leven nog te leren. Je hoeft zeker geen ruzie te maken, maar geeft rustig en duidelijk de grenzen aan en doet hij logischerwijs dingen fout dan buig je dit gedrag om. Leer hem ook de functies van zaken. Een bank is om op te zitten, eten doe je aan tafel, je bed is om te slapen, een pollepel mag muziek maken mits zachtjes en als het tijd is gaan we naar huis. Houd het simpel en probeer te denken als een 4 jarige en vraag eventueel aan juf hoe zij het voor elkaar krijgt. Een vraag hoe zijn dag was is voor de meeste 4 jarigen nog veel te moeilijk. Pas over een paar jaar kan hij op zo’n abstracte vraag een antwoord geven. En hij kan boosheid ook nog niet verwoorden en geen zelfreflectie toepassen waarom opa boos was. Dat is ook hem de schuld geven van iets waar hij mogelijk niets aan kan doen omdat er teveel onduidelijkheid was.
En als je wilt weten waar het moeilijke gedrag vandaan komt dan kom je daar niet achter en zoek je de oorzaak of er iets fout aan hem is. Handiger is het om te kijken hoe jullie de regie en de touwtjes op een vanzelfsprekende manier in handen krijgen als de leiders van je kind. Daar ligt waarschijnlijk ook de oorzaak dat je vanuit liefde en democratie hem teveel toegeeft en te weinig zorgt voor structuur en veiligheid zodat hij de wereld om hem heen snapt. Hij is nog maar 4 en heeft het nodig dat hij alles begrijpt en kan vertrouwen op vaste gewoonten. En vind je het nog moeilijk, vraag dan zo snel mogelijk om opvoedhulp
Hallo Tosca,
Mijn oudste zoon is 3,5 en over het algemeen gaat het goed met hem. Hij is vaak vrolijk, hij is nieuwsgierig en ondernemend en technisch aangelegd. Ook is hij heel lief voor mij en zijn vader. Toch zie ik ook soms gedrag dag mij zorgen baart. Zo zit hij vaak zijn broertje van 1,5 in de weg door speelgoed af te pakken of hem te dwarsbomen met spelen (duwen, voordringen, soms pijn doen). Dit gedrag zie ik soms ook als hij in de speeltuin speelt, vooral als hij kindjes kent, ze kleiner zijn. Vooral wanneer hij moe is wordt hij druk, bewegelijk en is het net of er niet veel meer bij hem binnenkomt, hij luistert niet meer en gaat maar door. Ik merk dat hij dan soms over grenzen van andere kindjes gaat en dat keur ik af. Ik zet hem dan apart en zeg hem wat hij niet mag, waarom en dat het andere moet maar nogmaals: het komt dan niet altijd binnen en ik kan dan maar beter naar huis gaan. Hij vindt het leuk met andere kinderen te spelen, soms eerst kat uit de boom maar daarna vaak enthousiast en andersom vinden kinderen hem ook leuk, ook omdat hij soms de clown uithangt en veel durft. Maar op een gegeven moment vinden de andere kindjes het vaak niet meer leuk omdat hij over hun grenzen heen gaat en dat heeft hij niet echt door. (of hij doet het om een reactie uit te lokken?).
Kortom: wat zorgen en vermoeiend en ook zorgelijk soms want ik wil graag dat leuk met andere kinderen kan spelen, grenzen respecteert. Ook als hij straks naar school gaat.
Wat denkt u?
Ik lees een beschrijving van normaal gedrag van een peuter. Zijn hersenen zijn nog niet zodanig ontwikkeld dat hij meerdere dingen tegelijk kan en hij moet nog leren wat grenzen zijn. Daarvoor is het goed hem heel veel buiten te laten spelen en hem lichamelijke grenzen te laten ervaren. Veel masseren en liefst lekker stevig kan helpen met je lijf grenzen te voelen.
Let maar eens op of hij de straf begrijpt van het apart zetten. Oorzaak en gevolg moet je ook eerst leren met je lijf voordat je dat met je hoofd kunt snappen.
Bedenk dat je 3,5 bent en hoe je dan zou reageren en vooral hoe je dan zou leren. Uitleggen is goed en ervaren is nog beter. En je leert grenzen door ze te voelen en erover heen te gaan en mag nog niet verwachten dat je sociaal kunt zijn als een volwassene als je pas 3 bent. Hij heeft het inderdaad niet door.
Beetje geduld en begrip voor hem en vele uitleggen en nog veel meer spelen. Hij is een jongen !!!!
Hey hallo.
Misschien kun je me helpen.
Mijn vriend heeft een dochter en een zoon we zijn nu meer dan 2 jaar samen.
Maar ik heb zijn dochter al geschoten met het liegen enzo.
Ze is nu 11 jaar.
Ze loog eerst heel veel maar nu liegt ze als iemand iets heeft die krijgt aandacht van ons.
Dan heeft zij ook meteen iets.
Ik heb haar tich malen verteld dat ze niet gelooft wordt als er wel eens echt iets is maar madam gaat gewoon door.
Ze heeft me dit jaar tot 4x voor schut gezet omdat ze zich zo aan stelde.
Maar ook echt voor schut terwijl haar niks markeerde.
Haar iets aandacht geven kan bij haar niet maar een ander aandacht geven kan ook niet want dan eist ze het op of het nou negatief is of positief.
Het hele gezin leid er onder ik heb zelf een automatisch zoon zelfs die ziet hoe ze doet iedereen behalve mijn vriend.
Wat moet ik doen ( help)
Hoop op een snelle reactie.?
VR Gr Marion
Autistisch ? hahahaa automatisch
Dag Marion,
Wat zit je in een moeilijke situatie en wat zal de dochter van je vriend het moeilijk hebben dat de vriendin van haar vader zoveel moeite met haar heeft en mogelijk haar niet begrijpt. Ze is een kind van elf (en nog lang geen madam :-)) die het naar alle waarschijnlijkheid heel erg moeilijk heeft en nog niet goed weet hoe ze anders kan handelen dan te liegen en te eisen.
Wellicht heeft ze nooit geleerd om op een positieve manier aandacht te vragen en heeft ze te weinig tools om op andere manieren te vragen om wat ze nodig heeft. Vaak liegen kinderen om straf te vermijden en een goed gevoel over zichzelf te hebben.
Deze kinderen hebben vaak een heel laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen en reageren dan op een heel ongelukkige manier.
Je zou het kunnen vergelijken met je autistische zoon die waarschijnlijk in sociale situaties ook niet altijd handig reageert en dit mogelijk net op een andere manier doet.
Misschien zit dit meisje ook in een enorm loyaliteitsconflict als haar moeder misschien niet zo blij is met de vriendin van vader en zat zij dan het gevoel heeft dat ze haar moeder in de steek laat als ze aardig tegen jou doet.
Ik zou willen zeggen…. Geef haar een beetje begrip, heb geduld en onderzoek waar ze behoefte aan heeft. Zij is het kind en jij bent de volwassene die er is om haar te helpen naar volwassenheid in een levensfase die enorm moeilijk kan zijn… En behandel haar als een kind wat het moeilijk is in plaats van een volwassene die ze nog lang niet is….. Ze is niet je vijand, maar een kind in moeilijkheden die onhandig doet….. :-)
Hey hallo.
Haar moeder is overleden toen ze heel erg klein was die heeft ze nooit gekend. ?.
Ze geeft zelf ook gewoon aan dat ze niet meer liegt omdat ze daar niet verder mee komt.
De band tussen ons is wel heel erg goed.
Maar wat kan ik er tegen doen als ze net doet of ze iets heeft terwijl haar niks mankeert en we weten het gewoon.
En als ik vriendelijk praat tegen haar eist ze geen klein beetje aandacht maar gewoon de hele avond en soms de volgende dag der nog bij op.
We hebben samen 4 kinderen.ik 2 jongens en hij een jonge en een meid.
Maar ze verdienen alle 4 even veel aandacht maar als ik haar 10 min aandacht geef doet zij net of ze einigst kind is.
Wat ze ook vaak deed was dan praat ze haar vader slecht en verzint dingen wat dan niet goed is.
Dat is er nu af want ze weet dat ze met zulke dingen niet ver komt.
Mijn vriend is bijna zijn Kinderen kwijt geraakt omdat ze Samen met haar opa en oma aan het liegen waren. Dat is een ernstige zaak als ik zo zie wat ze met elkaar hebben gedaan.
Het enigste wat ze nu steeds doet is dat als iemand anders iets heeft zij het een paar dagen ook heeft of iets anders.
Ik heb 4 uur in het ziekenhuis gezeten omdat ze aan gaf op school dat ze heel erg slecht kon zien. ( Ik zei meteen dat is niet zo)
Hebben we een oproep gekregen voor het ziekenhuis om te testen.
Na alle testen te hebben gedaan keek de oog arts mij aan vragend ik schudde al met mij hoofd, zei de arts der mankeert haar niks..( terwijl ik al meteen zei komt omdat haar vriendinnetje ook een bril heeft wil zij dat ook)
Sta je mooi voor joker.
Hahaha maar goed
Ik wil graag weten hoe ik haar duidelijk kan maken en wat ik moet doen om haar te laten zien dat alles wat ze verzint niet ten goede komt van haar.
Omdat we der straks niks meer van geloven.
Ach jee, inderdaad wat moeilijk voor jullie allemaal.
Kinderen die jong een ouder verliezen, zeker als ze deze niet hebben herkend, hebben vaak een hele moeilijke en eenzame periode gehad waarin ze emotioneel geen idee hadden wat hen overkwam omdat ze nog geen woorden hebben. En ook al heb je je moeder niet gekend dan heb je toch haar dna.
Mogelijk zou het haar helpen als ze toch wat kan praten over wat ze gemist heeft aan haar eigen moeder, of ze op haar lijkt en wat haar moeder gedaan zou hebben als ze liegt of ziek is.
Het is fijn te lezen dat jullie band goed is en dat is ook heel erg nodig.
Mogelijk is eerlijkheid voor jou heel belangrijk en weet dit meisje nog niet zo goed hoe ze op een andere manier kan vragen om wat ze nodig heeft.
Je zou kunnen afspreken dat het liegen niet zoveel aandacht meer krijgt en dat jullie gaan ontdekken wat ze wel nodig heeft.
Wat kan ze leren? Hoe kan ze aandacht krijgen? Het lijkt alsof ze bevestiging nodig heeft dat ze mag bestaan en ze is bereid daar op allerlei negatieve manieren om te vragen. en dat is al een patroon geworden.
Beweeg een beetje met haar mee en vraag hoe zij dingen op wil lossen. En probeer om haar positief te benaderen ook al daagt ze je uit om lelijk te doen…..
En kijk vooral naar haar leuke kanten en neem eens een gelegenheid om met haar over haar moeder te praten…..
En ik wens jullie vooral veel wijsheid…
hallo,ik heb een kleinzoontje van 3jaar,hij gaat reeds naar de kleuterklas,de laatste 3maanden in de creche was hij al zindelijk tijdens de dag,dan ging hij naar de kleuterklas en alles was in het begin in orde ,wel nu en dan een ongelukje,doch sedert enkele maanden heeft hij alle dagen 3of zelfs meer natte broeken mee naar huis ,ook al eens met kaka,wij hebben dit besproken met de juf maar zij vinden dat wij daar te veel aandacht aan geven!er is wel geen goede verstandhouding met de juf,daar er ook een kindje in de klas zit die speciale aandacht nodig heeft en welke de kindjes soms pijn doet ,waaronder mijn kleinzoontje dat hij zodanig gekrabt heeft in zijn aangezicht dat deze moest genaaid worden ,wij hebben dan met de school samen gezeten daar wij dat willen vermijden maar de school en de juf doen daar niet veel aan,dus geeft dat spanning,of overreageren wij?dat jongetje is ook heel druk en en springt en trekt gekke bekken ,roept en tiert enz,probleem is dat mijn kleinzoontje aangetrokken is door dat gedrag,hij begint al deze trekken na te doen en denkt dat dat moet!dus wij vinden dat hij achteruit gaat in zijn gedrag tegenover vooruit ,zijn ouders zijn wel punktueel en willen hem correct opvoeden en willen soms ook wel een beetje te vlug vooruit(dit is mijn mening)dus zouden deze problemen met elkaar te maken hebben en waar moeten zij dan hulp vragen of komt alles goed en zijn wij mischien overbezorgd!
Dag Jacqueline,
Hartelijk dank voor uw openhartig verhaal.
Het lijkt er een beetje op dat uw kleinzoon zich even niet zo veilig voelt in de klas en nog een beetje zijn plek moet vinden. Als andere kindjes zich drukker gedragen en nog fysiek op een niet prettige manier met elkaar omgaan, moet uw kleinzoon hier nog mee leren omgaan en mogelijk hier aan wennen.
Uiteraard moet school altijd zorgen dat het veilig is voor alle kindjes en dat kinderen elkaar niet beschadigen. Zeker als er hechtingen aan te pas komen, moet er wel iets gebeuren.
U kunt uw kleinzoon leren hoe hij zich kan opstellen als andere kinderen zijn grenzen overschrijden en hem daar in steunen. U kunt een beetje met hem oefenen wat hij kan zeggen en wat hij kan doen in die situaties
Als de juf zorgt voor veiligheid en hij weet dat hij zich mag verdedigen en hij voelt zich sterker dan zullen de natte broeken naar verwachting ook wegblijven.
Hallo Tea,
Ik heb een zoontje van 3,5 jaar. Sinds zijn 1,5 jaar gaat hij naar se kinderdagverblijf. Kwa ontwikkeling loop hij op schema. Zindelijk worden gaat oo dit moment ook goed. Toch lijk ik op een of andere manier vast te zitten. Mijn zoontje vind het erg moeilijk met verschillende situaties om te gaan. Ik zal een paar voorbeelden geven. Op de kdv bijvoorbeeld, merkt hij smorgens op dat een ander kindje een cars overhemdje aanheeft. Mijn zoontje is er vanaf het moment van binnenkomen helemaal op gefocust en barst is tranen ook gilt hij er heel erg bij. Hij kan en wil niet accepteren dat het overhemdje niet van hem is maar van het andere kindje. Zo kan hij dit ook hebben met een autootje die de leidsters dan van ellende uit zijn zicht moeten plaatsen. Vervolgens blijft hij erg lang hangen in zijn boze huilbui. Soms is het zelfs onmogelijk hem eruit te krijgen het lukt wel eens hem af te lijden maar niet altijd. Op een of andere manier is hij op dat moment niet te bereiken door het gehuil, gegil en boosheid. Hij heeft zijn tanden erop gezet! Hij heeft een ontzettend sterke wil en is in dit soort situaties heel moeilijk onbuigbaar. Thuis merk ik het niet. Ook is hij het enige kind in huis. En op een groep van 15 kinderen is het heel anders. Mijn zoontje is ook erg temperament vol. Daarnaast is hij ook erg snel afgeleid en kan bijvoorbeeld tijdens het knutselen loopt er een kindje achter hem en is dan helemaal kwijt dat hij bezig was met knutselen. Thuis merk ik dat hij op dit moment extreem probeerd zijn grenzen te verleggen en zijn eigen regels probeerd te maken. Ik wordt erg moedeloos van alle situaties bij elkaar, hebben de situaties te maken met elkaar of moet ik het apart zien? Heeft u tips en/of adviezen voor mij?
Kennelijk is het voor je zoontje nog moeilijk om te leren omgaan met verschillende prikkels. Veel bewegen en veel spelen zullen hem helpen. Hij is nog heeeeeel jong en in ontwikkeling.
En kijk eens op de website http://www.masgutovamethode.nl
Misschien zijn er aanknopingspunten.
Beste Thea,
Onze zoon van 5 vertoont de laatste 4 a 5 weken steeds extremer bedrag.
Afgelopen schooljaar zijn er door zwangerschap veel wisselingen geweest in zijn klas.
De laatste weken wordt hij regelmatig op een nadenkstoel gezet om over zijn gedrag na te denken. Zo heeft hij bijvoorbeeld eens de wc kettingen naar buiten gegooid en de deur op slot gedraaid, en heeft hij samen met een klasgenoot wc papier nat gemaakt en op de muur geplakt. De laatste week plast hij steeds op het schoolplein. Hij heeft zich hiervoor al 2 keer bij de directrice moeten melden.
Er zit veel temperament in onze zoon en we merken dat we heel kort naar hem moeten reageren.
We hebben al gesprekken met de juf en directrice gehad en vooral benoemd dat we zijn gedrag moeten zien om te buigen. De positieve dingen die hij doet moeten ook juist benoemend worden.
Op school werken ze met een bandjes systeem. Bij goed gedrag krijgen kinderen een bandje. Onze zoon krijgt er bijna nooit 1. Tot de dag na het gesprek met de directrice. Hij was zo trots op zijn 3 verdiende bandjes.
Heeft u tips om het gedrag dat hij nu vertoont om te buigen? Zowel op school als thuis waar we hem ook kort moeten houden.
Mvg Debby
Dag Debby,
AI, dat klinkt alsof je zoon zich niet helemaal veilig voelt en allerlei toeren uithaalt om gezien en gehoord te worden.
Om een adequate aanpak te kunnen vinden is het belangrijk eerst te kijken naar welke behoefte hij heeft en wat hij eigenlijk wil vertellen met zijn onhandige en ondeugende gedrag. Hij mist met zijn 5 jaar nog de vaardigheden om zijn behoeften uit te spreken en mag dit wel gaan leren. Daarheeft hij de hulp van de volwassenen om hem heen nodig om hem hierbij te helpen en die voor hem benoemen wat er aan de hand is en wat hij voelt. Hiervoor moet hij erkenning krijgen zodat hij merkt dat de grote mensen om hem geven en hem begrijpen. Zijn moeilijke gedrag kan dat uitdoven doordat hij niet een tandje bij hoeft te zetten omdat hij zich begrepen voelt. Veel uitleggen en benoemen dus….
Qua aanpak is het handig om te kijken wat werkt. Meestal werkt het isoleren op eens trafstoeljte niet, maar misschien bij hem wel. Leert hij er iets van of voelt hij zich nog meer ‘gepakt’ en wordt hij dan nog bozer omdat hij neit weet wat te doen en hoe zijn ongenoegen te laten zien.
En het is natuurlijk ongelooflijk triest als je nooit een bandje voor goedgedrag krijgt. Je krijgt dan ook het gevoel dat je neit goed genoeg bent en dat men je liever kwijt is. Logisch dat je dan rare dingen gaat doen om toch nog gezien te worden omdat je met 5 jaar nog geen alternatieven hebt.
Ga ontdekken wat voor hem werkt en waar hij goed op reageert. Kort houden, duidelijk zijn, structuur bieden en hem vooral een gevoel geven dat hij er mag zijn kan veel helpen. Doe wat werkt en doe daar meer van. ALs iets in je aanpak niet het gewenste effect geeft doe dan iets anders, maar zorg vooral dat hij er mag zijn als kind.
Ik hoop dat dit een antwoord is.
Dag Tea,
Mijn vriend en ik zitten vaak met de handen in ons haar. Onze zoon van 4 heeft ontzettend veel energie dat er vaak leuk uit komt maar soms is hij ook vreselijk onhandelbaar. In bovenstaande verhalen lees ik veel tips over hoe te handelen en op vele andere sites is er ook veel te vinden over consequent zijn, duidelijke regels hebben, rustig blijven, kort en bondig uitleggen.
Veel mensen om ons heen zeggen ook “dat is me er 1” en dat is hij ook. Hij luistert op momenten ontzettend slecht, kan fysiek agressief zijn, en kan erg emotioneel worden om kleine dingen. Wij snappen dat opvoeden niet in een week gebeurd is en dat sommige gedragingen langzaam zullen ontwikkelen maar wat ik nergens lees is wat te doen als het kind na de korte uitleg, na het rustig blijven, na consequent te zijn geweest, alsnog door gaat? Bijvoorbeeld zijn kleine broertje expres pijn doen of wakker maken. Ook als ik kort duidelijk heb gemaakt dat we dat niet willen, kijkt hij mij aan en gaat door met lawaai maken, duidelijk provocerend. Als ik vervolgens uitleg geef luistert hij niet, maar wordt juist nog wilder.
Op de trap zetten lijkt niet te helpen, positief belonen lijkt niet te helpen. Welke stappen moet je als ouder zetten wanneer je het idee hebt dat er niets binnen komt en het kind bewust aan het uitdagen en grenzen zoeken blijft? Welke vervolgstappen zet je in?
Hij drijft ons soms tot wanhoop waarin wij het soms ook bijna niet meer houden om een goede zorgzame ouder te blijven. We worden dan boos vanuit onze eigen emotie, en dat voelt helemaal niet goed. Misschien hebben we te veel willen uitleggen? Hoe kunnen wij er achter komen op welke manier we met hem om moeten gaan?
Dank je wel voor je eerlijke en uitgebreide reactie en wat doen jullie allemaal je best om er iets goeds van te maken!
Soms is het zo moeilijk om de gebruiksaanwijzing van je kind te leren kennen en ben je gewoon wanhopig omdat niets lijkt te helpen.
Wat je zou kunnen doen is een aantal dingen die ik zo even noem want ieder gezin is natuurlijk anders….
Ga iedere dag eens een paar minuten nemen om te ontdekken wat WEL goed ging. Wat deed jij of je vriend anders waardoor je zoontje wel goed reageerde en deed wat jullie wilden?
Wanneer hadden jullie een goede dag en hoe kwam dit?
Probeer ook eens eerst werkelijk de aandacht van je zoontje te krijgen voordat je een instructie geeft. Moet je hem daarvoor even vasthouden? Even aankijken? Even tijd nemen zodat hij uit zijn spel is?
Als jullie iets doen wat echt niet werkt, ook al is het een advies, stop daar dan mee en doe er niet meer van, maar verzin iets anders.
Observeer ook elkaar: Wanneer gaat het beter en wanneer gaat het slechter?
Zo kom je erachter wat helpt en waardoor het beter gaat.
Een heel belangrijk punt is ook je afvragen en onderzoeken welke behoefte je zoontje laat zien.
Heeft hij meer behoefte aan grenzen of juist meer behoefte aan autonomie en zelf dingen doen? Heeft hij behoefte aan veiligheid doordat hij slecht tegen verandering kan? Heeft hij er behoefte aan dat dingen op een vaste manier gaan?
Als je dit onderzoekt en ontdekt kun je er op inspelen. Niet zozeer om hem zijn zin te geven , maar wel erkenning geven door te benoemen wat hij wil: “Jij wilt liever nog even spelen Ennn…. nu gaan we opruimen want je moet naar school.
Veel uitleggen met korte zinnen…
En tot slot: Het is waarschijnlijk de moeite waard om te onderzoeken of er nog reflexen zijn die hem dwarszitten:
Kijk eens op de website http://www.masgutovamethode.nl en zoek een behandelaar in jullie buurt. Dit kan echt binnen een paar maanden heel veel verschil maken waardoor je je kind niet meer herkent.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens jullie veel wijsheid….
Onze dochter is 4,5 jaar en sinds een aantal weken is het iedere ochtend een gedoe om op tijd klaar te zijn voor school. Niks is goed, s avonds zoekt ze de kleren uit maar s ochtends zijn die niet meer goed. Eerst gaven we haar ruimte om te switchen maar dat doen we niet meer omdat het grenzeloos is geworden/ een gebed zonder einde. Ook haar sokjes zitten nooit goed (dan heeft ze al van de speciale met handgestikte naad die het minst voelbaar is) of ze zakken af als ze de laarsjes aan heeft. 20x schoenen en sokken aan en uit, ook dat doen we niet meer. Ik zeg wat vervelend, mama heeft dat ook wel eens en meestal gaat het vanzelf weg als je even loopt. Dan als ze er even mee loopt zegt ze vaak blij: mama ik voel het niet meer. Maar toch blijft ze iedere ochtend weer hetzelfde herhalen. Ik probeer haar ook te leren dat misschien niet alles fijn zit, maar dat is dan maar zo, dat ze het leert accepteren zeg maar. Omdat ik het gevoel krijg dat ze bij ieder ongemakje zo’n drama maakt dat ze het gevoel heeft dat alles perfect moet zijn en zitten, dat is nu eenmaal niet zo. En tuurlijk hebben we hier zelf aan mee gwerkt door er eerst te vaak in mee te gaan. Ook wil ze alles zelf doen, maar soms is daar geen tijd meer voor omdat ze al een paar keer op de gang heeft gestaan omdat ze niet wil luisteren. Dan wil ik haar jasje dicht ritsen en roept ze moord en brand omdat ze het zelf wil doen. Eigenlijk is iedere stap s morgens een conflict. De sfeer word er niet beter van en zelf ben ik iemand die s morgens niet teveel prikkels kan hebben en het nodig heb om in rust op te starten, wat natuurlijk niet mogelijk is. Dus dat schreeuwen/ tekeergaan en niet luisteren van mijn dochter kan ik niet goed hebben zeker niet met de tijdsdruk erbij van naar school gaan en werken. In het weekend spelen dezelfde problemen alleen is er dan meestal geen tijdsdruk waardoor ik het beter kan hebben. Eerder opstaan ook geprobeerd maar heeft ook niet geholpen. Ik vind het vervelend als ik op een gegeven moment haar schoenen of jas moet aandoen terwijl ze tegenstribbelt, dat voelt niet goed, maar tegelijkertijd weet ik niet hoe ik het anders moet doen omdat ze het zelf niet doet en we anders te laat komen. Ik geef haar genoeg (misschien teveel) kansen om het zelf te doen. Ik waarschuw ook als laatste keer: je kunt het nu zelf doen of mama gaat je helpen. Ze doet het dan niet en wil niet dat ik help. Dus dan help ik haar toch, terwijl ze schreeuwt alsof ik haar iets aandoe, en daar voel ik me dan weer rot over omdat ik vind dat het op een normale manier moet kunnen. Ze wil heel veel zelf bepalen, zo was ik zelf ook als kind en ik weet hoe belangrijk het is omconsequent te zijn. Mijn vriend en ik zitten wel op 1 lijn en gaan hier nu veel consequenter mee om, normaal gezien helpt dat dan en verbetert de situatie. Maar deze keer lijkt ze toch in dat gedrag te blijven hangen, dus nu vraag ik me af, wat kan ik anders doen om te zorgen dat de ochtenden hier wat rustiger en gezelliger verlopen?
Verder is het een lief meisje, meestal als iets echt niet mag (bijv. Met stift op muur ofzo) dan doet ze dat ook niet, ze weet wel wanneer het echt niet kan. Ze weet wat ze wil, doet en kan veel zelf (ze kan bijv haar veters al een paar weken zelf goed strikken). Is goed in fijne motoriek, houd van dansen schooltje spelen etc maar wil wel in het spel veel bepalen (hoe en waar we moeten staan, wat we moeten zeggen etc) dit zie ik haar ook bij vriendinnetjes en vriendjes doen. Op zich een goede eigenschap dat ze weet wat ze wil en leiderschaps kwaliteiten heeft, maar voor ons als ouders niet altijd gemakkelijk, hoe kunnen we dit begrenzen en tegelijkertijd haar wel ruimte geven om te kunnen zijn wie ze is?
Dag Moedertje,
Wanneer je gedrag wilt begrenzen is het meestal eerst van belang om zelf zeker te weten wat je niet en wel wilt. Ze schrijft niet op het behang omdat je dat niet wilt. Dat werkt dus.
Wanneer je kennelijk heel duidelijk bent gebeurt er wat jij wilt. Dat is met alle kinderen zo. Twijfel je, dan word je onveilig voor je kind en gaan ze de grenzen opzoeken….
Kom er dus samen achter wat er goed gaat en wat werkt en doe dat ook voor de gebieden dat het fout gaat.
En als je twijfelt over je aanpak, zorg dat je dan aan je eigen overtuigingen werkt en weet dat kinderen het goed doen op duidelijkheid en structuur en met erkenning voor wie ze zijn.
Wordt ze boos of gaat ze eindeloos dor, geef dan erkenning hoe vervelend het is en….. pak kordaat door ondertussen rustig vertellend hoe moeilijk het voor haar is ennn.. dat jullie nu die kleren aandoen.
Geef minder keuzes dan is er ook minder stress….. Of laat kiezen tussen 2 alternatieven en neem meer de leiding.
Lees eventueel de blogs over leiderschap en ouderschap.
Hoi mijn dochter is sinds september op de basisschool begonnen.
Ze was op de psz een vrolijke meid en nog steeds.
Het probleem is we hebben vandaag na bijna 3 maanden op der school te zitten een gesprek gehad alle ouders een op een.
Juuf zegt dat ze tegen alle kindjes bijna zegt jij bent stom of je werkje is stom of loopt op kindjes af en zegt dat ook en dan ook vaak sorry en duwtje geven tegen iemand boven de glijbaan ik denk mpete met contact maken ofzo??..
Thuis is ze ook echt brutaal geworden en zoekt grenzen op.
Ook zegt de juf dat ze kwa emotie blanco toont en alleen bij buiten spelen echt blij zijn ziet in de klas kan ze het niet schatten.
Ze kan goed zinnen praten en tellen tot 20 alleen juf vraagt zich af of ze soms wel de woordenschat begrijpt of dat ze doet als of.
Eigenlijk krijgt ze geen hoogte van der en ik weet ook niet zo goed wat ik hier aan kan doen.
Dit is wel echt dat brutale ook sinds de basisschool.
Graag je reactie
Kennelijk is de overgang voor je dochter toch groot geweest en heeft ze moeite met zich veilig te voelen.
Hoe kan ze zich veilig voelen en hoe kun je haar leren dat ze zichzelf mag zijn?
Denk maar eens terug aan de psz hoe het jullie daar is gelukt en maak samen met de juf een plan van aanpak voor veiligheid..
Beste Tea
Onze dochter van 5 jaar is de laatste maanden erg aanwezig op een brutale en schreeuwende manier. Zo kan ze erg druk en overdreven zijn wanneer we ergens zijn of thuis visite hebben. Luisteren doet ze dan ook heel slecht en tijdens het spelen hoor je haar overal bovenuit. Gillen en schreeuwen doet ze vaak als ze niet gelijk een reactie van ons krijgt of even moet wachten omdat er iemand anders aan het woord is.
Wanneer je haar uitlegt dat ze beter niet kan schreeuwen of gillen omdat we dan niet snellere reageren en rustiger praten veel duidelijker is, haalt ze haar schouders op en zegt “maakt mij niet uit”.
Haar andere kant is dat ze heel lief kan spelen met haar poppen en het leuk vindt om te helpen met klusjes. En ben je met haar alleen dan is ze vaak heel erg lief en kan ze wel goed luisteren. Het lijkt wel of als we met meerdere mensen zijn dat ze zich moet bewijzen of aanwezigheid duidelijk moet maken.
Het vervelenden is dat onze oudste dochter van 8 er erg onder lijdt. Ze begint haar zusje soms echt te haten wat mij ontzettend veel pijn doet maar ik begrijp haar heel goed. De jongste krijgt genoeg aandacht en beloon haar ook, door complimentjes te geven, als ze iets goed doet of luisterend.
Ze drukt de laatste tijd een enorme stempel op ons gezin en de sfeer is soms niet erg gezellig als ze weer zo’n uitbarsting heeft.
Op school gaat het goed en daar heeft ze dit vervelende gedrag niet.
Wij zijn een beetje ten einde raad en zou graag weten hoe ik dit moet aanpakken om dit gedrag te veranderen.
Kun je ons misschien een advies geven?
Groeten, Tanja
Dag Tanja,
Ach ja, soms is het erg moeilijk als een kind moeilijk doet.
Je zou je kunnen afvragen welke behoefte ze laat zien en wat ze nodig heeft op dat moment. Niet om haar haar zin te geven, maar om haar erkenning te geven dat ze zich misschien alleen voelt op dat moment of even de weg kwijt is of bang dat ze vergeten wordt. Vandaar uit kun je haar misschien even heel kort aandacht geven en haar vragen te spelen en haar toezeggen dat je op een later moment weer met haar speelt of haar vraag beantwoord. Zo voorkom je een negatieve spiraal van aandacht vragen en kun je haar leren om te gaan met uitgestelde aandacht. Uiteraard ga je dan op een later moment wel haar aandacht geven !!! Dit mag je nooit vergeten.
Je kunt je ook afvragen wie van jullie als ouder ze spiegelt. Wie van jullie heeft er hoge nood om gehoord en gezien te worden. Wie doet er zo zijn best om zijn punt te maken, thuis of op het werk? Wie van jullie gilt innerlijk omdat het teveel is en de inspanning of het wachten neit wordt beloond?
Dit zou je samen als ouders kunnen onderzoeken.
Ik wens jullie veel wijsheid.
Hoi,
Mijn kleuter van 5 jaar is ondernemend en heeft een sterk willetje maar is ook behulpzaam naar anderen.
Nu heeft hij nog maar 1 opa en oma van in de 80 tig en met mijn zijn opa wordt het de laatste tijd een strijd. Mijn vader was vroeger al behoorlijk bazig en heeft een kort lontje maar was altijd wel plezierig naar mijn kind. De laatste keer is hij behoorlijk uitgevallen naar mijn kleuter omdat hij wat vervelend was (niet luisterde). Ik vond het behoorlijk ver gaan waarbij ik het voor mijn kleuter opnam omdat hij dreigde met hem een klap te geven. Mijn kleuter schrok wel maar zet te direct de tegenaanval in door allerlei dingen te roepen jij bent stom etc etc . Ik zat er echt midden in ik vindt dat hij dat niet mag zeggen tegen volwassenen maar wat zijn opa allemaal zei ja ik herken het van vroeger en hij is nu al erg oud met gebreken maar ik twijfel of het nu wel zo goed is om mijn zoon hier aan bloot te stellen. Zijn oma vindt hij geweldig en die gaat ook heel anders met hem om zodat er geen strijd komt. Ook geeft hij erg af op onze opvoeding ik vindt het zo jammer want hij heeft ook niet het eeuwige leven en mijn zoon heeft maar 1 opa.
Hallo,
We hebben een dochter van ruim 2 en ze is er gevoelig. We hebben een moeilijke start gehad samen en ze is met 3 maanden een week.opgenomen geweest op de huilpoli. Nu ik zwanger ben van ons tweede kindje overvalt mij een sombere stemming, hiervoor slik ik medicatie en volg ik therapie. Mijn dochter voelt mijn onrust maar vaak weet ik niet hoe ik haar hierin kan helpen omdat ik zelf zo in de knoop zit. Nu sinds een week kan ze niet meer alleen inslapen. We houden haar hand vast tot ze slaapt maar als we bij de deur staan, schiet ze omhoog en begint opnieuw te huilen en schreeuwen. We hebben alles geprobeerd en ze gaat alleen slapen als we echt heel boos op haar worden. Dit is niet de oplossing en ook niet de manier die ik wil hanteren. Ik wil haar een veilig gevoel geven maar heb op het moment niet zoveel te geven. Hoe doorbreken we deze cirkel? Help!
Wat verdrietig dat het zo gaat. Wanneer je weet dat je dochter zo sterk op je reageert, wordt het misschien gemakkelijker om te bedenken wat ze je laat zien.
Waar schrik je zelf wakker van, waar ben je bang voor.
Als je je bewust wordt wat van jou is en haar uitlegt hoe klein ze ook is dat mama bang is en niet kan slapen en dat zij wel mag slapen omdat ze niet bang hoeft te zijn zoals mama, kan dat misschien helpen.
Lukt het niet, vraag dan hulp via de huisarts of GGD. Het is veel te belangrijk om jezelf en je ongeboren kindje zo verdrietig te maken….
Dankjewel! Ik ga hulp vragen bij de mensen bij wie ik nu in behandeling ben
Gaat je vast veel opleveren.
Veel sterkte en wijsheid gewenst.