Ook al ben 40, 50 of 60 jaar, je blijft het kind van je moeder. En zo komen er ook wel eens volwassenen naar mijn praktijk, die op een leeftijd zijn dat ze zelf al kinderen hebben en soms zelfs al oma zijn, om het nog eens over hun moeder te hebben.
Want als je ouder wordt, en je moeder (en vader) leven nog maar worden wel meer hulpbehoevend, dan loop je wel eens tegen zaken aan die je nog kent van toen je kind was.
Het kan zijn dat je worstelt met de rol die je altijd innam in het gezin; die van verzorger, rebel, bemiddelaar en noem maar op. En hoe oud je ook wordt en wat er ook gebeurd, soms ben je ineens weer dat kind met hetzelfde gevoel.
Zo kwam na lang wikken en wegen en na regelmatig een mailtje met het verzoek om meer informatie, de oudere mevrouw naar mijn praktijk. Ze liep aan tegen allerlei zaken die hun oorsprong hadden in het verleden en ze had mij gevonden omdat ik o.a. werk met beelddenkers.
Ze wilde het liever niet over haar huidige problemen hebben, maar wilde graag begeleiding om eens te kijken naar haar gezin van herkomst.
Ik vroeg haar te ontspannen en zich voor te stellen dat ze zich op een prettige plek bevond en mij deze plek te beschrijven. En terwijl het buiten langzaam schemerig werd en de regendruppels zachtjes in de sloot vielen kwamen we samen in een bijna dromerige sfeer.
Ze beschreef me haar kinderen en haar moeder. Ik gaf haar allerlei opdrachten. Ze stelde zich voor dat de personen dichterbij kwamen en zich verder van haar af bewogen, ze draaiden zich om en ik liet haar denkbeeldig in gesprek gaan met de personen.
Doordat ik de wetmatigheden van familierelaties ken, kon ik haar laten oefenen met het plaatsen van iedere persoon op de juiste plek.
Ik volgde nauwkeurig haar mimiek en bewegingen en zag opeens dat ze haar adem inhield, haar handen knepen even samen in haar schoot en haar wangen werden iets witter. Ik vroeg haar wat er gebeurde en na een poosje zei ze: “Ik zie mijn vader, die ik al vele tientallen jaren niet heb gezien”. Ze was ontroerd en ik liet haar in gedachten met haar vader in gesprek gaan en uiteindelijk alle personen in de juiste volgorde bij haar plaatsnemen.
Tot slot liet ik haar nog een poosje rondkijken op de prettige plek waar we waren begonnen en vertelde haar dat ze hier steeds in gedachten weer naar terug kon gaan.
Inmiddels was het helemaal donker geworden en zachtjes deed ik een klein lampje aan en gaf haar nog een kopje thee.
En zo ging een poosje later een volwassen kind weer naar haar huis met meer vrede met haar moeder en een gevonden vader.
Lees ook: Tegoedbonnen voor ouders en kinderen
Lees ook: Waarom kwetsen ouders hun kinderen
Lees ook: Systemisch werken met kinderen, kan dat?
Lees ook: Wie heeft de regie in huis
Lees ook: Gun je kind zijn ellende
Lees ook: Sta je voor, achter of naast je kind?
Lees ook: Anders opvoeden dan je ouders
Lees ook: Kinderarbeid in Nederland
Lees ook: Halve kinderen
Lees ook: Hoe is jouw kind loyaal?
De Praktijk voor Kindercoaching werkt regelmatig met volwassen kinderen die graag nog eens willen stilstaan bij hun familie van herkomst.
Wil je informatie over de opleiding tot kindercoach? Lees dan hier verder….
Wil je op de hoogte blijven, vraag dan de nieuwsbrief aan.
Ken je de training Ik leer leren al?
De illustratie is van Kitty Blum
Geef een reactie