Allemaal hebben we wel eens te maken gehad met een kind wat niet kan of wil stoppen met huilen.
Hoe vaak overkomt het onszelf dat de tranen ons in de ogen springen en we in huilen kunnen uitbarsten maar dit niet willen?
Als we denken aan de huilbui van het kind die we willen stoppen of we willen voorkomen dat we zelf op een ongewenst tijdstip in huilen uitbarsten, wat kunnen we dan doen?
De tip: Kijk naar boven, liefst zo hoog mogelijk
Ons lichaam, en dan met name ons hoofd, reageert op hetzelfde niveau als onze zintuigen. Kijk maar eens goed om je heen hoe mensen hun lichaam en hoofd bewegen als ze ergens op geconcentreerd zijn.
Als we huilen zitten we helemaal in ons gevoel syteem en meestal is ons hoofd naar voren en naar beneden gebogen. Vaak slaan we onze handen ook nog voor onze ogen.
Als we ergens intens naar luisteren beweegt ons lichaam vaak naar die kant waar het geluid vandaan komt en is ons oor ook die kant op gericht. Het hoofd staat vaak gewoon rechtop.
Als we ergens op geconcentreerd zijn dan kun je aan de oogbewegingen zien wat er gebeurt.
Zijn we bezig ons te herinneren hoe onze eerste fiets eruit zag, dan bewegen de ogen naar boven. Naar de hersenen, als het ware, waar het “plaatje” in het geheugen is bewaard.
Je kunt zelfs zien of iemand zich iets herinnert of dat hij iets verzint als je weet hoe deze persoon zijn visuele geheugen links of rechts in zijn hersenen heeft. opgeslagen
Is iemand bezig om zich te herinneren hoe Donald Duck klinkt of wat iemand precies zei, dan gaan de ogen naar opzij. Ook weer afhankelijk van hoe het was of hoe het zal zijn.
En vraag je iemand hoe hij zich voelde tijdens een gebeurtenis of hoe hij zich zal voelen op zijn verjaardag, dan zullen de ogen naar beneden gaan en zie je vaak gesloten oogleden.
Tenzij hij eerder aan het “plaatje” uit het geheugen denkt: dan gaan de ogen weer omhoog.
Wat gebeurt er als iemand huilt
Iemand die huilt of op het punt van huilen staat, zal vrijwel altijd naar beneden kijken. Wil je daar uit komen dan is de tip inderdaad om naar de lucht te kijken.
Bij kinderen noemen we dit vaak afleiding, maar nu je dit weet kun je het nog beter gebruiken.
Want zeg maar eens tegen een kind: “Kijk wat een grote vogel vliegt daar” of “Wie heeft daar nu op het plafond getekend?” en maak met je hand grote cirkels in de lucht.
Gegarandeerd dat vooral jonge kinderen acuut stoppen met huilen, vaak met nog een diepe snottersnik.
Geloof je me niet?
Gewoon uitproberen!!
En…. voor de duidelijkheid…. kinderen mogen huilen !!, verdriet moet er kunnen zijn en mag/moet geuit worden. Dan ga je als volwassene troosten, zonder meer.
Maar soms kunnen kinderen zo jengelen of blijven ze hangen in een huilbui en dan kunnen kinderen ook leren dat huilen kan stoppen.
En kijk bij een eerstvolgende emotionele gebeurtenis maar eens rond naar volwassenen. Wedden dat er veel met knipperende ogen naar de lucht kijken en dat degenen die wel huilen naar beneden kijken?
Lees ook: 11 tips voor ouders
Lees ook: De zeurende moederclub
Lees ook: We tobben wat af met de kinderen
Lees ook: Hoe wil je als ouder worden herinnerd?
Lees ook: Spreek jij de taal van je kind?
Lees ook: Ouderschap is voor de toekomst
Lees ook: Het probleem oplossen waar het hoort
Lees ook: Je luistert niet naar me
Wil je een afspraak maken met je kind, lees dan hier verder…
Wil je informatie over de opleiding tot kindercoach? Lees dan hier verder….
Wil je op de hoogte blijven, download dan het gratis eboek
Kindercoachmaterialen vind je bij Ninico.nl.
Ken je de training Ik leer leren al?
De illustratie is van Bianca Snip
Mijn 3 kinderen hebben rond de leeftijd vier/vijf jaar een periode dat zij niet kunnen stoppen met huilen en dat ook (al huilend)aangaven. Ik stelde dan altijd voor dat ik ze ga helpen. Ik vertel ze dat ik tot drie ga tellen, dan in mijn handen klap en dat het bij de klap wel lukt om te stoppen met huilen. En dat werkt. Het doet mij denken aan de uitdrukking “snap out of it”. Als ik een paar keer het kind geholpen heb door middel van tellen en klappen, dan vertel ik ze dat ze bij de volgende keer zelf luidop tot drie moeten tellen en dan zelf in hun handen moeten klappen. En als dat lukt, dan kunnen ze het vanaf dat moment helemaal zelf.
Geplaatst door: Lilian | 21/08/2009 om 21:52
Maar laat het kind vooral ook lekker huilen! Het kan zo opluchten! Niet troosten, maar een arm om het kind slaan en zijn tranen en dus zijn verdriet erkennen en laten zijn. Belangrijk om een kind te leren dat het zijn emoties serieus moet nemen!
Jaaaaaaa, Margriet ! Dat ook. Een kind wat het nodig heeft om te huilen, zal je nooit stoppen… :-)
Ik zou inderdaad ook pleiten voor dat een kind kan huilen en dat je als ouders het voorbeeld geeft ipv de tranen weg te drukken door naar boven te kijken (dat het werkt, klopt, het is een strategie van het lichaam om even ver weg te gaan van je gevoel).
Wanneer je laat zien dat huilen mag, zolang als het nodig is, pas dan kan een kind uiteindelijk stoppen met huilen.
Tranen zijn er om gehuild te worden en wanneer een kind daarin erkend wordt, dan wordt de pijn verzacht die eronder zit.
En ja, soms maakt het jezelf enorm machteloos. Ik ga dan altijd kijken naar mezelf wat mij raakt en als ik dan moet huilen, dan doe ik dat. want ook ik voel dat dan.
Warme groet, Nadine
http ://www. praktijk-infero. nl