De Nanny weet er wel raad mee!!. Als je peuterkind zich misdraagt en zich niet houdt aan jou regels moet het voor straf een paar minuten op de gang om af te koelen.
Een minuut per leeftijd is het advies.
En daarna maak je het weer helemaal goed met je (b)engel en zijn jullie weer een lief gezinnetje. Opvoeden zoals het hoort zonder problemen.
Tsja, die Nanny……
Zouden het de vreemde ogen zijn die dwingen?
Lukt het jou als ouder om dit consequent uit te voeren?
Of ben jij misschien net als ik een beetje week zo nu en dan?
Ik kan je vertellen dat het mij bij mijn zoon nooit goed gelukt is op hem op de gang te laten afkoelen. Mijn man vond dat ik te soft was (bekend fenomeen nietwaar?) en ook anderen riepen wel eens dat ik toch echt strenger moest zijn.
Ja, ja. Ik hoorde mezelf in gedachten al de ganse dag mopperen…. daar wilde ik als moeder niet voor kiezen….
Maar goed. Op een dag….Zoonlief ging weer over de grens en ik was moe.., moe van het alert zijn, het mopperen, het corrigeren, het opruimen het, het, het…
Welnu, ik besloot tot de harde actie, manlief zou trots op me zijn:
Ik ging de strijd aan en hoe. Met mijn volle lengte van 1.53 ging ik over tot de aanval. Een hijgend geworstel van armen en benen volgde.
Ooit geprobeerd een woedende peuter op te tillen?
En ja, ik kreeg hem in mijn persoonlijke houdgreep en het lukte ook nog om de deur naar de gang te openen en hem daar neer te zetten.
Missie volbracht…!!!!!
Totdat..
De deur,…piepte, nog een keer…. en jawel. Ik stond met hoge bloeddruk en zwaar hijgend in de gang, en mijn zoon?
Juist in de kamer!!
Nu lief spelend, dat dan weer wel.
Een fikse lachstuip borrelde vanuit mijn buik omhoog en dit was gelijk de eerste en laatste kind-op-de-gang-actie.
Want deze maatregel paste niet bij mij!!
En mijn zoon? Inmiddels drieëntwintig. Nooit echt gehoorzaam voor mij geworden maar wel een leuke sociale knul inmiddels.
Gelukkig was er toen nog geen Nanny.
Lees ook: Vertel..
Lees ook: Je luistert niet naar me
Lees ook: Mopperen, snauwen en terechtwijzen
Lees ook: De zeurende moeder club
Lees ook: Is je kind een paard of een ezel?
Lees ook: Ouders op één lijn, kan dat?
moet erg lachen om je verhaal :)
Herkenbaar…. mijn jongste zoon, toen jaartje of 3/4 denk ik, had in de winkel zijn zinnen gezet op iets lekkers. Ik vertelde hem dat we zijn felbegeerde lekkers niet gingen kopen. Hij stortte zich ter aarde om vervolgens intens verdrietig te huilen en te klagen. Het schaamrood steeg me naar de wangen en, ondanks het feit dat de overgang zich nog lang niet zou aandienen, droop het zweet tussen mijn borsten. Tja… wat doe je dan. Vooral de afkeurende blikken van omstanders. Maar was het mijn eigen oordeel of het oordeel van de ander?? Ik besloot gewoon rustig door te lopen en over mijn jongste zoon heen te stappen om vervolgens mijn boodschappenweg te vervolgen. Aan het einde van de stelling, mijn zoon nog steeds hevig teleurgesteld op de grond, maakte ik een beweging naar het andere pad en keek stiekum om het hoekje. Mijn jongste zoon keek omhoog, ietwat verschrikt, droogde zijn tranen, snikte nog wat na, richtte zichzelf weer op en ging op een drafje op zoek naar moeders. Ik deed net of er niets was gebeurd… en daar liepen wij weer.. hand in hand. Eenmaal thuisgekomen zette ik de kleine man op het aanrecht om het voorval nog even met hem te bespreken. Na het moment: ‘een ‘goed’ gesprek’ omarmden we elkaar om vervolgens samen in de tuin een ijsje te eten.
Pffff…. maar dat moment in de winkel….. later moest ik er erg om lachen…
Dank je Christine voor het delen… Geweldig !!
Dit zijn de parels in je herinnering… maar o,o die momenten zelf…
:-)
Ik maak me sterk dat iedere ouder een zelfde verhaal kan vertellen….