Steeds vaker hoor je bezorgde geluiden van ouders over hun prinsesjes en monsters zoals ze hun kinderen zijn gaan noemen.
Zij voelen spijt over hun opvoedstijl en hebben het gevoel dat ze hun kinderen niet meer in de hand hebben en dat hun kinderen hen de baas zijn geworden.
Soms zijn die kinderen nog maar kleuters en beheersen ze het hele gezin met hun woede en drift aanvallen, hun angstige gedrag of hun eisen pakket.
Soms zijn het pubers met brutale reacties die iedere vorm van medewerking binnen het gezin weigeren. Zij gaan volledig hun eigen gang. Ze zijn verontwaardigd als hun kamers niet schoon zijn, hun sporttas niet opgeruimd is en er geen geld is voor een Griekenland vakantie.
Wat is er gebeurd met het opvoeden van kinderen?
Vanaf de jaren 70 kwam de democratie het opvoedgebied binnen en dat ging voor die generatie fantastisch. De ouders uit die tijd kwamen zelf nog vanuit gezinnen met gezag en macht. De democratie bracht met het gezag op de achtergrond een verademing teweeg omdat aan ieders behoeften tegemoet gekomen kon worden.
De volgende generatie
Deze kinderen zijn nu volwassen en hebben kinderen die nog weer meer democratisch worden opgevoed. Er is weinig referentiekader van macht en gezag. Bovendien valt de eigen prins/prinses op het witte paard ook nog wel eens tegen in het dagelijkse gebruik. De hectiek en de eisen van alle dag trekken een behoorlijke wissel op een gezin.
Immers iedereen is gewend dat er veel rekening werd gehouden met de eigen behoeften. En kinderen laten zich over het algemeen niet wegcijferen in wat ze willen en denken nodig te hebben. De vermoeidheid slaat dan op een dag toe. Want er moet ook brood op de plank en facebook vraagt om plaatjes van je happy family.
En je prins(ses) eist ook nog steeds de vervulling van de ultieme liefde.
Dan op een dag knapt de ballon… en zit je tussen de scherven.. Je merkt dat je kinderen niet bereid en in staat zijn om mee te functioneren als het even tegenzit.
Waar gaat het fout
Wanneer onze kinderen onze projecten van geluk zijn, vergeten we om onze kinderen te leren over de mores in de wereld en onze taak daarin.
Als kinderen gelukkig moeten zijn, vervullen we al hun behoeften en worden wensen vervuld. Daar worden de prinsessen en de monsters geboren.
Zij weten immers niet beter? Als je iets wilt dan heb je toch het volste recht om het te krijgen? En iemand moet ervoor moet zorgen dat het er komt. Je hebt toch het recht te nemen wat je wilt en veel lawaai te maken om ervoor te zorgen dat het gebeurt? Immers de schulden van de telefoon moeten ergens van betaald, de cijfers moeten gehaald om over te gaan, iedereen heeft het nieuwste model iPhone en ga zo maar door.
Hoe moet het verder
Niets is onomkeerbaar en het hangt van de ouders af in hoeverre ze in staat zijn met ieders behoefte rekening te houden. Kun je de scherven bij elkaar rapen en in het opmaken van de balans een nieuwe keuze maken.
Waar het fout gaat, blijft de ouder eisen en ook zijn eigen behoefte voorop stellen en geeft geen leiding en spreekt geen verwachtingen uit naar de kinderen.
Dan blijven de kinderen hun behoeften op een negatieve manier kenbaar maken. In dit scenario kom je terecht in geschreeuw, ruzie, zich tekort gedaan voelen en vooral de ander beschuldigen en beschadigen. Als het een beetje mee zit zijn er perioden van elkaar ondersteunen. Omdat echter ieders eigen behoeftebevrediging op nummer één blijft, is gedoe voor nu en de toekomst het kenmerk van alle relaties.
Een goede afloop is hoopvol.
Hier leren ouders dat geven en nemen op een gezonde manier het leidende principe is. In dit scenario groeien ouders als partner en als ouder. Zij hebben respect voor de eigen behoeften en die van de ander en kennen het spanningsveld daarin.
Daarnaast durven ze krachtig grenzen geven aan hun kinderen en eisen aan hen te stellen voor het meedoen binnen het gezin.
Ze geven erkenning voor de behoeften van hun kinderen, maar geven hen niet altijd hun zin. Kinderen kunnen dat boos worden en dat is prima als ouders daar rustig bij kunnen blijven en de grenzen aangeven en dit volhouden.
Terug naar autoritair opvoeden dan maar?
Voordat de democratie binnen het gezin kwam, was ouders wil de wet. En kinderen werd geleerd mee te draaien in het gezin als mini maatschappij. Nu hoeven en mogen kinderen vaak niet meer mee doen in die minimaatschappij en leren ze niets over je aandeel voor het grotere geheel.
Ouders kunnen afwegingen maken tussen de behoeften van hun kind en hun eigen behoeften. Dit betekent dat ze hun kind begrenzen, redelijke regels en structuur geven, zorgen voor rust en regelmaat en eisen stellen aan het leeftijdsadequaat meedraaien in de minimaatschappij wat een gezin in feite is.
Het gezin wordt dan de net echte wereld waarin misschien weleens punt uit en omdat ik het zeg en nu je mond houden weerklinkt binnen de kamers.
Dit wordt dan niet uitgesproken vanuit macht en woede, maar op rustige toon omdat deze ouder het gezag heeft en aan zijn prinses en monster leert wat het is om respect te hebben voor grenzen en te geven binnen mogelijkheden. Uiteraard hebben deze ouders ook respect voor de grenzen van hun kinderen en doen ze alle moeite om uit te leggen wat belangrijk is binnen het gezin en wat de gezamenlijke waarden die hen verbinden tot het gezin wat ze zijn.
Dit is dan niet een autoritaire opvoeding maar leiding geven met gevoel en verstand……
Zodat prinsessen en monsters weer gewone kinderen worden.
Enne…… laten we eerlijk zijn……
Ik denk dat het eigenlijk best meevalt met die monsters…..
Ik zie vooral veel hele leuke kinderen en ouders die ongelooflijk hun best doen. Misschien mag dat wel eens een tandje minder… , maar dat is dan voor een volgende blog…
Wanneer je deze tekst, of gedeeltes daarvan, wilt gebruiken vraag dan even toestemming.
De link mag gedeeld worden op social media.
Meer artikelen:
Lees ook: Opvoeden tot… ja wat??
Lees ook: Verplichte opvoedcursus voor ouders?
Bekijk ook: Waarom we kinderen soms helemaal niet begrijpen
Bekijk ook: Het misverstand over oogcontact
Geef een reactie