Wat denkt een kind over de kindercoach?

Mama, moet ik daar mijn kleren uit?
Is het een tekenjuf?
Gaan we leuk spelletjes doen?
Moet ik dan pilletjes krijgen?
Is het moeilijk?
Is het wel een aardige mevrouw?
Moet ik dan ook van school als ik het niet goed doe?
Vind papa het wel goed als ik iets vertel?
Maar de juf vindt het niet goed als ik het anders doe.

Hersenspinsels

In de loop van de jaren ben ik erachter gekomen dat kinderen de meest bijzondere gedachten hebben over een bezoek aan de kindercoach. Veel gedachten had ik zelf nooit van z’n lang zal ze leven kunnen verzinnen…. En toch waren ze er…
Veel kinderen vinden het spannend. Want hoe je het wendt of keert, er is iets mis met het kind anders hoeft er geen bezoek aan een kindercoach gebracht te worden. Zo denkt een kind.
Ouders vinden het ook best lastig om zo neutraal mogelijk aan een kind uit te leggen waarom een bezoek gewenst is. Zij willen immers niet dat het kind dit als belastend of als falend gaat ervaren.
Daarom is de verleiding groot om de kindercoach als een spelletjes fenomeen te laten voorstellen. Zowel ouders als de kindercoach zelf, trappen nog wel eens in deze valkuil. In feite worden de kinderen dan bedrogen omdat over de reden van de komst niet open en eerlijk wordt gesproken.
Daarom pleit ik er altijd voor om zo snel mogelijk duidelijkheid van zaken te geven aan kind en ouders. Dat betekent eerst flink investeren in het kind voor dat spel de ruimte krijgt.

Geef duidelijkheid

Ook al zegt een kind heel stoer dat het niet spannend is om te komen, je ziet toch vaak tekenen van spanning: friemelen, oogcontact vermijden, steun zoeken bij de ouder, voeten die wiebelen enz. Het kind wil wel direct spelen om spanning te vermijden, maar dan blijft de reden van de komst in de lucht hangen. Daarom is het fair om zo snel mogelijk openheid te geven en er ook achter te komen wat het kind denkt wat er gaat gebeuren. Op die manier kan een kind ook een eerlijke kans krijgen om te besluiten of het mee kan en wil werken aan verandering en verbetering. Bovendien heeft de kindercoach dan de kans om eventuele gevoelens van “niet goed genoeg zijn” in een breder perspectief te plaatsen.

Het script

Door de jaren heen heb ik een soort script ontwikkeld wat ik een beetje volg. Nog regelmatig schrik ik behoorlijk van dat wat kinderen denken en dus check ik dat door vragen te stellen over de gedachten van het kind.

• Het script begint met het zorgvuldig vertellen waar een kindercoach voor is. Kort gezegd komt dit er op neer dat een kindercoach kinderen en hun ouders helpt om dingen die nu nog moeilijk zijn te leren. En dan met name om te ontdekken hoe dat leren gemakkelijker kan worden. Heel slim is het om nu al een controle vraag te stellen: “Wist je dat? Had je dat gedacht” of “Wat had jij gedacht?”
• Stap 2 is het vertellen van probleemgebieden waar een kindercoach mee te maken krijgt. Mooi is het om uit te leggen dat het kind als baby ter wereld kwam en op het moment dat het volwassen is, het oneindig veel dingen heeft geleerd. Met mijn handen ondersteun ik dit proces en ik vraag wat het kind allemaal al kan. Als ik vertel welke moeilijke zaken een kind allemaal moet leren tot het goot en sterk is, zorg ik ervoor dat de hulpvraag van het kind er ook bij zit. Een heftig knikken is vaak het resultaat.
  Terwijl het kind vertelt, rubriceer ik de eerste informatie over hoe het kind is georganiseerd. Gaat het over details of grote lijnen, is het contact gemakkelijk, hoe verhouden de antwoorden zich tot de hulpvraag. Het kind laat het me allemaal zien en horen terwijl we elkaar nog wat aan het verkennen zijn.
• Omdat ik al genoemd heb dat een kind veel moet leren, kan ik makkelijk overstappen naar de metafoor van het fietsen en zwemmen. Dit geeft mij de gelegenheid het leerproces uit de doeken te doen en het kind veel gerichte complimentjes en bewustwording te geven over wat het allemaal al kan. Het is geweldig om aan te horen hoe goed kinderen weten in welke stappen ze hebben leren fietsen. Zonder uitzondering komt er een brede glimlach wanneer ik mijn bewondering uit over het feit dat ze (stiekem weliswaar :-)) al met losse handen fietsen, de weg kennen, kunnen babbelen met vriendjes, uitkijken en goed reageren op ander verkeer en dat ondertussen ook nog hun voeten het werk doen.
  Er is vrijwel geen kind wat zich ervan bewust is dat het zoveel dingen tegelijk kan. En komt het kind met een aan angst gerelateerde vraag, dan is het gat van het zwemmen ook een mooie inkopper. Want dat is pas een overwinning, toch ??
• Zo langzamerhand heeft het kind voldoende vertrouwen opgebouwd en kan de vraag gesteld worden, waar ik mee kan helpen. Sommige kinderen schieten dan terug en dan is het een goed moment om toestemming te vragen of papa of mama kan helpen. Met een zucht van verlichting ligt dan het ei op tafel en kan ik de switch maken naar wat er dus kennelijk nog bijgeleerd mag worden zodat het probleem aangepakt kan worden.
• Als het kader en de voorwaarden dan nu duidelijk zijn, kan er gewerkt worden want een kind weet natuurlijk heus wel dat het uiteindelijk niet komt om te spelen, maar omdat zijn ouders of school vinden dat er “iets mis is”.

En dan….

Dan kan de echte coaching beginnen en wordt het kind uitgedaagd met alle middelen en materialen die de kindercoach ten dienste staan. De kindercoach daagt uit: vertel…. vertel…, laat zien… laat zien…. wat is er allemaal en wat kan je allemaal al.
En de taak van de kindercoach? Vertaal….. vertaal… vertaal… wat er is en wat de mogelijkheden zijn en vooral (!) de bewijzen van het tegendeel van de hulpvraag…

En dan….

Gaat het kind naar huis en wordt er nog een vraag gesteld: “Viel het mee?”
En weet je, het viel altijd mee en met een grote glimlach en nieuwe gedragsmogelijkheden en nieuwe leer uitdagingen en een actieplan (!) gaat het kind weer huiswaarts.
Dit kind heeft geen vragen en gekke gedachten meer over een kindercoach, maar weet precies wat het kan verwachten.

Aan deze 4e praktijkdag werken met casussen en materialen van de kindercoach deden mee:  Linda, Vivian, Colinda, Trudy, Sandy, Simone, Neeltje, Yvette, Lucy, Trea, Martinique, Dirkje, Minke, Mirjam, Noor, Annette, Geeske, Ragnhild en John (laatste 3 niet op de foto)
En op de andere foto staat een knoert van een spelfout. En wist je dat kinderen het geweldig vinden als je zegt dat jij het fout deed?

Lees ook: De kindercoach voegt iets toe
Lees ook: De kindercoach als vertaalmachine
Lees ook: De kindercoach driehoek
Lees ook: De kindercoach is een stoplichtdenker
Lees ook: Het onzichtbare voordeel van het probleem
Lees ook: De taal in het land van de kindercoach
Lees ook: De reis van de kindercoach

Wil je ook leren kinderen te begeleiden en de basisopleiding tot kindercoach of een bij of nascholing volgen, lees dan verder op de site voor de opleiding tot kindercoach.
Heb jij of je kind behoefte aan ondersteuning om de gevoelens van je kind te onderzoeken, kijk dan of de praktijk voor kindercoaching iets voor je kan betekenen.
Wil je op de hoogte blijven, vraag dan de nieuwsbrief aan.
De materialen voor de kindercoach vind je in de webwinkel….
De illustratie is van Aly Westerhuis.