Durven jongeren nog oogcontact te hebben?

Best een intrigerende vraag: “hoe vaak maak jij op een dag oogcontact in de supermarkt, op straat of een andere openbare ruimte?”

Oog contact is vaak ons eerste contact met iemand anders en het is ook heel spannend.
Toen ik als puber uitging werd ik me bewust dat er veel gebeurde tijdens het uitwisselen van oogcontact.
Niet alleen de gekste griezels begonnen altijd met mij te praten, juist omdat ik oogcontact maakte, maar ook lukte het mij door het oogcontact handtastelijke figuren op een afstand te houden.
Ik heb van beide veel geleerd en toen mijn dochter later wel eens klaagde dat de griezels op straat achter haar aankwamen, heb ik haar de tip gegeven om langs hen heen te kijken en geen oogcontact meer te maken.
En dat hielp!

En dan de jongeren van nu: die lijken soms doodsbang voor contact.
De eerste keer dat ik van een puber de hulpvraag kreeg om te leren bellen omdat hij er zo bang voor was, schoot ik bijna in de lach.
Ik ben nog van de generatie dat we een belverbod kregen met vrienden door de hoge kosten en lang in de gang hangen, maar jongeren van nu doen heel die ervaring niet meer op.
Die appen, snapchatten, tiktokken of instagrammen met elkaar.

En een bedrijf bellen of met een onbekende contact leggen is voor vele jongeren een bijna ziekmakende uitdaging.

Geen oogcontact nodig hebben

Contact heb je dus op meerdere manieren en vooral via je ledematen, je stem en je ogen.
Iedereen weet ook dat als je moeilijke kwesties met je kind moet bespreken, dat je dat heel handig tijdens een autoritje of op de camping tijdens het afwassen kunt doen.
Wat dat betreft zijn de afwasmachines een verlies voor onderling contact en klusjes in huis worden zelden meer samen gedaan.
Dat is toch wel armoede.

Het de ander vrijhouden van oogcontact is voor mij precies de reden dat ik altijd naast iemand zit of sta als ik coach. Zo blijft de ander in zijn eigen wereld, verstoor ik niet zijn blikveld en is het heel natuurlijk dat de ander oogcontact met mij maakt als het voor hem nodig is.

Ik heb geen oogcontact nodig om te kunnen coachen en heb meerdere kinderen gecoacht zonder oogcontact. Aan schouders, benen, het geluid van de stem en vele andere signalen kan ik zien en opmerken hoe het met de ander gaat en hoeven ze mij niet te bedienen met oogcontact.

Het werken met materialen helpt daar trouwens geweldig in mee want als je kijkt naar wat je in handen hebt of wat voor je op tafel of op de vloer ligt, kun je lekker in je eigen verhaal blijven zonder met mij te hoeven tunen of ik het oké vind.

Oogcontact bij opvoeden

Als je kind iets doet wat niet mag, roep je hem meestal tot de orde.
Je kind voelt zich misschien een beetje schuldig of verontwaardigd en reageert afwijzend.

Vele volwassenen roepen dan tegen het kind: “kijk me aan!”
En laat je kind dat nou lekker niet doen.
Mogelijk gaan zijn ogen wel richting jouw ogen, maar zijn blik zal naar binnen gericht zijn en niet jou.

Dus dat is niet een helpende manier van corrigeren.

In de onderstaande video bespreken Gerda van der Lecq en ik alles rondom oogcontact en waar ik nog steeds verbijsterd over ben is haar observatie van jongeren die elkaar in de stad tegenkomen en elkaar dan begroeten via de app.

Hoe dan???

Bekijk de video en lees en kijk ook verder in de linken over dit onderwerp.

Wist je trouwens dat in het programma 90 dagen opvoeden één van de dag thema’s belonen en straffen is?
Dat je een aantal dagen mails, artikelen en video’s ontvangt over het thema de online wereld?
En een mail dag met informatie over hoe je moeilijke onderwerpen bespreekbaar maakt met je kind?

Wil je ook 90 dagen lang gevoed worden met inspiratie, verrassende kennis en uitdagende vragen?
Meld je dan aan voor 90 dagen opvoeden met fikse korting en geniet 90 dagen lang van onverwachte onderwerpen en inzichten.

Meld je hier aan voor 90 dagen opvoeden.