Je ziet het voor je ogen gebeuren, maar stom genoeg reageren we er niet altijd handig op.
Het zijn die kinderen, maar ook volwassenen die in een situatie dichtklappen en niet meer weten wat te doen.
Want ken je dat (nog):
- Er wordt je gevraagd om een antwoord te geven wat je heus wel kent maar je hoofd blijft leeg
- Je moet iemand begroeten en weet even niet wat je moet zeggen
- Iemand verwijt je iets en ’s avonds in bed weet je het antwoord
- Je komt in een groep en merkt dat er een sfeer hangt die je opbreekt.
Zo zijn er talloze momenten in je leven waarin je even met de mond vol tanden staat.
En dan verwachten we van kinderen dat zij het allemaal wel weten.
Wat gebeurt er?
Wat je bij kinderen ziet is dat ze of heel boos worden of zich helemaal terugtrekken als reactie op dichtklappen.
Waar er spanning komt op gebeurtenissen zoals bijvoorbeeld iemand gedag zegen, toetsen maken of voor jezelf opkomen tijdens het spelen, wordt uiteindelijk het gedrag als reactie op de situatie een gewoonte.
Die gewoonte noemen we op een dag een probleem wat opgelost moet worden.
En dan wordt het nog een beetje erger want dan heb je niet alleen een terugkerende situatie met een onhandige reactie, maar krijg je ook allerlei mensen die zich ermee bemoeien en je nog meer onder druk zetten om het probleem op te lossen.
Zucht
Laat het er zijn
Wat zou er gebeuren wanneer we kinderen toestaan om onhandig gedrag te hebben op een situatie en stoppen met willen dat het anders was?
Het zou best zo kunnen zijn dat je kind nog meer spanning voelt omdat de verwachting van de volwassenen om hem heen en hun pogingen om de situatie te verbeteren uiteindelijk de gewoontes verergeren.
Want stel je voor dat we ‘gewoon’ accepteren wat er is en zeggen:
- Hallo, daar ben je en je draait je om zonder een antwoord te verwachten
- Tsjaaa… zopas wist je het nog en nu is je hoofd leeg
- Jij denkt zo en de ander op een andere manier en dit is helemaal goed
Het scheelt zoveel als je een erkennend woord of gebaar kunt geven aan iemand die een error heeft en uitplugt.
En dan?
Mocht je kind er zelf last van hebben dan kun je hem meenemen in wat hij graag zou willen dat er anders is en samen op ontdekkingstocht gaan wat een alternatief kan zijn voor de situatie.
Neem ook vooral mee wat het kind eerst nog niet kon en nu wel en laat hem dit zelf benoemen.
Je kunt ook nog vragen wat hij andere kinderen ziet doen en wat bij hem zou passen
En tenslotte: laat je verrassen want als je jij het loslaat dat je kind (of jijzelf) iets anders moet doen dan wat je graag wilt, dan komen er prachtige alternatieven aan het licht.
En los daarvan: weet dat het voor jou altijd erger is dan voor een ander en dat die vaak niet eens doorheeft dat het kind of jij dichtklapt, ook al gebeurt het voor zijn ogen.
Laten we afspreken
Dat we kinderen de tijd geven om zich zo veilig te voelen dat ze zich durven en kunnen uiten.
En ondertussen houden wij het uit als de situatie wat ongemakkelijk wordt en geven we hen knipogen, schouderklopjes en vullen we in en benoemen we wat zij nog niet op dat moment kunnen zeggen.
Gewoon simpel.
En net zolang dat de luikjes weer open gaan en de error verdwijnt.
Meer?
Wist je dat ik een mooie workshop heb gemaakt voor ouders over stresskipjes en piekeraars?
Met een eenvoudige uitleg wat er aan de hand is en natuurlijk de praktische tips om deze kinderen te helpen.
Meld je aan om direct toegang te krijgen.
En in de opleiding kindercoach en kindgesprekken leer je de kleinste finesses kennen voor dit soort situaties en deze kinderen, hoe je daarmee omgaat komt uiteraard ook uitgebreid aan de orde. Voel je welkom.
En:
Lees ook: Wat gebeurt er met examenstress en hoe los je het op?
Lees ook: Herstel denkfouten en niet de oorzaak
Bekijk ook Moet een kind voor zichzelf opkomen?
Bekijk ook: De gouden tip voor hooggevoelige kinderen
Geef een reactie