Meisjes met faalangst, jongens die depressief zijn en rare dingen willen doen., ggz overbelast en wanhopige ouders die van hot naar haar rennen.
Ziedaar het imploderen van hulpverlening en het topje van de ijsberg van kinderen en jongeren met problemen.
Inmiddels bestaan er bijna geen kinderen en jongeren meer zonder hulpvragen.
Hoe kan het dat we onze focus zo verleggen naar hulpeloze kinderen en massaal in de actie schieten om hen te helpen en de ouders buiten schot laten?
Wie helpt ouders om te stoppen met pamperen?
en hen te helpen hun kind te leren dat het leven zo nu en dan flink waardeloos is ?
Wie zet ouders in hun kracht, (bleghhh) maakt ouders veerkrachtig zodat ze grenzen stellen, hun kind uit de socials sleuren en ervoor zorgen dat hun kind bloedlink boos op hen wordt….?
Zagen we maar wat meer echte boosheid tussen kind en ouder
Dan is er tenminste energie en kun je voor elkaar vechten want waar je boos op wordt, is de moeite waard en getuigd van echte liefde
Wat ik de laatste jaren hand over hand zie gebeuren is dat kinderen en jongeren aangeven dat ze zich zo down voelen en het niet meer weten.
Ze stoppen met hun baantje, school en studie, chillen niet meer met vrienden en verliezen zich online en hun ouders rennen zich een slag in de rondte om hulp te krijgen.
Het antwoord is kinderen in de hulpverlening sleuren, maar volgens mij gaat het daar pas echt mis
Kom op ouders!
We kunnen veel beter ouders helpen hun kind naar het hier en nu te slepen zodat ze leren te zeggen tegen hun kind:
- Je hebt verantwoordelijkheden en verplichtingen
- Anderen rekenen op je
- Ook op je blote knietjes kun je nog naar school
- Naderhand zal toch tevreden kunnen zijn over wat je gelukt is
Dit alles kan een ouder alleen zeggen mits ze hun kind niet beklagen of de hemel inprijzen dat het iets gedaan heeft wat hij gewoon had te doen!
En even voordat ik (weer) tig haatmails krijg…..
Iedere klacht van kinderen en jongeren neem ik bloedserieus, pak ik dienovereenkomstig op en ga ook zeer liefdevol met de kinderen, jongeren én hun ouders om.
Omdat ik natuurlijk ook zie dat ze het moeilijk hebben en geloof me: been there and done that en heb nu het makkelijk praten van achteraf.
Wat ik echter niet doe is met hen meehuilen en ik kijk verder dan mijn neus lang is.
Wat ik dan zie is:
- Een kind in een lastige fase
- Alles gaat ooit een keer voorbij
- Het kind of jongere is gediend met vaardigheden die hem nu helpen door deze fase heen te komen
- Wanneer de vaardigheden geoefend worden, kunnen ze deze in de toekomst op ieder gewenst moment verder oefenen en uitbreiden
- Zo krijg je sterke, weerbare en veerkrachtige kinderen en jongeren
- Wie blijft zitten en niet in actie komt, zal het als volwassene niet redden tenzij het leven nog iets ergers op het bordje legt en de noodzaak vanzelf komt
Wat ik bij ouders in de afgelopen 20 jaar meer zie:
- Ze durven geen Nee meer te zeggen
- Vinden al heel snel dat hun kind het zwaar heeft
- Hebben medelijden met hun kind en vinden het zielig
- Hebben geen visie over hun ouderschap en opvoederschap
- Zijn doodsbang dat hun kind boos op hen wordt: harmonie staat bovenaan het lijstje
- Denken dat hun kind niet meer van hen houdt als ze iets weigeren
- Lossen alles op, bellen en mailen zich hiervoor een slag in de rondte
- Laten zich neerbuigend en respectloos behandelen door hun kind
Beide rijtjes kan ik nog wel een beetje langer maken en vul het zelf maar in.
En in alle eerlijkheid maakt het me oprecht verdrietig als ik zie hoeveel kinderen er in de hulpverlening gesleept worden en daarmee de boodschap krijgen dat er iets aan ze mankeert.
Het is geen uitzondering dat jonge kinderen al bij mij binnen komen met het noemen van hun diagnose en daarmee in feite al op achterstand zijn want ze hebben dit al in hun identiteit geïntegreerd en zijn vooral hun diagnose geworden.
Waar ik overigens heel snel korte metten mee maak door het tegendeel te bewijzen, maar dat terzijde…..
Waarom laten wij dit gebeuren?
Eigenlijk is het heel simpel en in de afgelopen 20 jaar heb ik dit ontelbare keren kunnen observeren.
Leraren, vooral kindercoaches en hulpverleners zijn namelijk vaak ook ouders uit dezelfde generatie met dezelfde behoefte tot helikopteren en curlen en noemen dat dan helpen.
Wat daarbij een grote rol speelt, is dat ze het spannend vinden om ouders aan te spreken op hun ouderschap en opvoederschap.
Want hoe doe je dat en waar leren we dat nog?
In feite zie ik veel leraren, coaches en hulpverleners hetzelfde doen als ouders.
Ze paaien kinderen, het is pappen en nathouden en vooral voorkomen dat er iemand boos wordt en liefdevol ondersteunen till the end.
En ondertussen mopperen we over kinderen die niet luisteren, boos of bang zijn en over ouders die de dienst op school uitmaken!
Hoezo grenzen die niet gesteld worden?
Het ontbreekt dan aan het vertalen van hun visie wat kinderen werkelijk nodig hebben om gezond te functioneren op alle gebieden.
Werpen we eerst de blik op, en formuleren we, wat we graag willen dat kind en ouder in de toekomst doen en hoe zij hun leven vormgeven dan ontstaat er iets heel anders dan in het hier en nu dweilen met de kraan open.
Heb ik de oplossing?
Vergeet het maar.
Ik ben een roepende in de woestijn die als ouwe taart het beter denkt te weten.
En toch ….. hoop ik uit het diepst van mijn hart dat er vele leraren, kindercoaches en hulpverleners hun lef en liefde oppakken om alle wanhopige ouders bij te staan hun kind te leren wat er van hen verwacht wordt in de boze buitenwereld.
Want zij kunnen het!
Het antwoord ligt namelijk bij ouders die we kunnen ondersteunen daadkrachtig hun kind met de pootjes op de vloer te houden en uit te dagen te doen wat ze hebben te doen om volwassen te worden in deze wereld.
Ouders helpen hun kind te helpen is één plus één is drie.
Weet trouwens dat mijn opleidingen zich juist onderscheiden door duidelijke uitleg en visie hoe je echt een stap verder komt met kinderen en ouders?
Uiteindelijk is het heel simpel wanneer je weet wat er werkelijk nodig is en hoe je het gesprek aangaat met behoud van een goede relatie. (net als bij opvoeden :-))
Volgens deelnemers aan de opleiding het oudergesprek is hun aanpak na het volgen en werken met de tools uit deze opleiding veel makkelijker en met meer resultaat geworden.
Wil jij ook mijn jarenlange ervaring gebundeld in een overzichtelijke online opleiding die echt de diepgang heeft die je nodig hebt? Meld je dan aan voor de opleiding: het oudergesprek en eerste intakegesprek en begin direct.
Geef een reactie