Hoe komt het dat we ons zo richten op een diagnose?

• Ik haal die toets toch niet
• Als zij daar steeds zitten praten, kan ik me niet concentreren
• Waarom moet ik dit leren?
• Je weet toch dat ik meer tijd nodig heb?

Zomaar wat opmerkingen.
Hoor je het je leerling of je zoon of dochter zeggen in allerlei variaties?

Dikke kans dat jij of dit kind zelf zegt dat hij een concentratieprobleem, faalangst of een motivatieprobleem heeft

Zucht, hele diepe zucht

Hoe kan het dat we zoveel problemen met leren hebben gekregen?

Vroeger…
Jaaa Vroeger….
Toen bestonden faalangst, motivatieproblemen en concentratieproblemen nog niet.

Tenminste ze hadden nog geen naam al was het er natuurlijk wel.

Maar toen moesten we gewoon nog klassikaal rijtjes opdreunen en sommen maken en in stilte boekjes lezen.
Ik heb zelf nog net een paar maanden op de basisschool het werken in groepjes meegemaakt en het moet gezegd: school werd er wel gezelliger van.

Ergens in de jaren daarna begonnen we massaal met pampers.
Baby’s kregen ze, maar we gingen ze ook voor oudere kinderen gebruiken die dingen moeilijk vonden.
En we kregen oor en oog voor wat kinderen niet zo leuk en moeilijk vonden.

Een fantastische ontwikkeling die ons veel gebracht heeft en kinderen letterlijk en figuurlijk groter heeft gemaakt.
Tot we het gingen overdrijven.

Hoe kan het dat we ons zo vastbijten in een labeltje?

We trokken het niet meer en hielden het niet zo goed meer uit wanneer kinderen gingen haperen.
Ouders en leraren trokken steeds sneller aan de bel en vroegen om actie om kinderen te helpen.

Ik heb het allemaal onder mijn handen zien gebeuren in de afgelopen 20 jaar dat ik praktijk had en mijn kinderen volwassen werden,
Het begon met concentratieproblemen, toen kwam faalangst in de mode, daarna werden we overspoeld met de executieve functies en toen werd motivatie een dingetje.
In mijn praktijk gebeurde dit:

• Kleuters die heerlijk nog even dromen en om zich heen kijken: dat concentratieprobleem moet opgelost
• Puberjongen met moeder verwacht te blijven zitten om zijn faalangst, want ja papa heeft het ook en het zal vast niet lukken
• Hele hordes leerlingen passeerden de revue omdat ze de planning en organisatie van hun leerwerk maar niet op orde kregen.
• En dan de leukste: ik vind het niet leuk, waarvoor moet ik dit doen en ‘de school is ruk leerling’

Tussendoor nog de dringende oproep om zoonlief te laten testen op dyslexie wat inderdaad een lijvig en zeer ernstig rapport opleverde.
Gevolg 1: een blije zoon want dankzij dit rapport hoefde hij nooit meer te leren want de dikke D van dyslexie op de toetsen waren zijn vrijwaring.
Gevolg 2: Als volwassene erachter komen dat het toch handig is je in te spannen en nog jarenlang leren.

Misschien wel kwalijker: van alle kinderen en pubers die ik de afgelopen jaren binnenkreeg viel op dat ze zich steeds vaker identificeren met een diagnose.
Waarbij sommigen mij nog wisten te vertellen dat psycholoog had gezegd dat concentratie door de ADD nooit zou lukken.

Zo zijn we gewend geraakt om onze kinderen bij het minste plasje de pamper van een diagnose te geven.
Lekker duidelijk toch voor iedereen?

Maar ik vraag me af:
Hoe dan?

Het is een kwestie van mindset!

• Vanaf de allereerst kleuter met de diagnose concentratieproblemen voor mijn neus heb ik geweigerd akkoord te gaan met die diagnose en zijn we op onderzoek gegaan of het überhaupt wel kon kloppen.
  En vooral wat er wel was en zou moeten zijn.

Het gevolg was blije ouders en geen ritalin voor dit meisje van 4.

• Bij de jongen die beweerde dat zijn psycholoog had verteld dat hij de rest van zijn leven geen concentratie zou kunnen hebben bij leertaken, hadden we die diagnose binnen 15 minuten naar het land der fabelen gewezen.

Hij was iets minder blij want dit betekende dat hij aan de bak moest.

• De jongen die dacht dat hij net als papa zou mislukken in zijn schoolcarrière wegens faalangst is in ieder geval naar het volgende leerjaar gegaan.
  Dit kreeg ik na slechts één pittige sessies via de mail van zijn moeder te horen.

Hij had de switch gemaakt dat hij moest werken voor zijn doelen.

Al deze kinderen én hun ouders hadden een vastgeroest idee van zichzelf of een idee aangepraat gekregen waardoor ze eigenlijk niet geloofden dat er iets kon veranderen.

Ik doe niet aan pamperen

Alle kinderen en pubers die bij mij zijn geweest, zijn al vrij snel de deur uitgegaan met een andere mindset en vooral met een onderuit geschoffelde diagnose.

Natuurlijk hadden ze allemaal stuk voor stuk een probleem, maar deze zijn er om aan te pakken en op te lossen binnen de mogelijkheden.

Voor de één is dat een schop onder het gat en voor de ander een aanmoediging en de kunst is binnen een minuut na binnenkomst het verschil te kennen.

Hoe ik het wel doe?

Allereerst weiger ik te geloven in concentratieproblemen, faalangst en motivatieproblemen omdat ik heb ontdekt dat je binnen een kwartier kunt ontdekken wat er werkelijk aan de hand is!
Als je mij al langer volgt, weet je dat ik roep dat bovenstaande problemen niet bestaan!

Al bijna 20 jaar geleden ontwikkelde ik mijn werkmodel voor de coach waarin iedere hulpvraag een plek heeft en waarbinnen we hulpvragen zeer serieus oppakken.
Daarna heb ik in 2012 het Ik leer leren programma ontwikkeld om de groep leerlingen die steeds groter werd, uit te dagen op te houden met minder goed functioneren dan waartoe ze in staat zijn.

Doordat wij leerlingen in een hokje stoppen, een pamper geven ter voorkoming van teleurstellingen en natte broeken, zag ik kinderen en pubers steeds meer verzwakken door hun problemen.

Door leerlingen uit te dagen en te erkennen wat er wel is, hoe ze hun leren óók kunnen aanpakken en vooral door hun mindset en eigen verantwoordelijkheid flink op te schudden, komen ze werkelijk een stap verder.
Inzicht in eigen talenten, bewustwording dat ze zonder pampers kunnen en vooral hoe ze hun leerwerk effectief kunnen aanpakken heeft al ontelbaar veel leerlingen op eigen leerpootjes gezet!

Doe je mee om voorbij de diagnose kinderen te helpen bij hun leertaken?
Zodat kinderen hun kwaliteit inzetten en jij ze stimuleert te stoppen met een beroep te doen op hun diagnose?
(NB: vele scholen in het basis en voortgezet onderwijs werken inmiddels met het programma evenals heel veel rt en coachingspraktijken.​)

Het Ik leer leren programma leidt je op tot trainer Ik leer leren  en geeft je alle tools om een  mindset op verschillende creatieve manieren om te buigen.
Je werkt met interessante en werkbare werkvormen voor zowel theoretische als praktische leerlingen.
Daarnaast biedt het je een zeer gedetailleerde handleiding voor 5 lessen in groepsverband of individuele coaching en begeleiding op een specifieke hulpvraag.

Je kunt deze Ik leer leren training zowel als zelfstudie of met intensieve Zoombegeleiding volgen.
Aan jou de keus om leerlingen te helpen zonder gepamper een stap verder te helpen.
Hier kun je je aanmelden.

Je bent welkom!