Waar komt toch die haat vandaan?

Al dagen zingt het in mij rond.
Zo’n irritant gevoel alsof een vlieg je steeds opnieuw op de neus gaat zitten kriebelen.
Dat ik even wat meer tijd heb om de meerdere kranten die ik lees eens uitgebreid door te nemen, helpt ook niet.

Alhoewel, nu ik er weer even heel bewust wat dieper over na denk……..

Al een aantal jaar intrigeert het mij dat alles zoveel gewelddadiger is.
Hoe kan dit terwijl er ook steeds meer over liefde, zen en zelfontwikkeling wordt geschreven en dit wordt beoefend?

Waar begon het mee?

Voor mij begon de afschuw al een aantal jaar geleden toen video’s online kwamen waarin jongeren in elkaar geslagen werden door leeftijdsgenoten terwijl dit werd gefilmd en niemand ingreep.

Gelukkig stopten in ieder geval de video’s, maar bij mij ging een luikje open met de vraag hoe dit mogelijk was.

Welke tendensen speelden hier?
Had het ermee te maken dat wij vrouwen kinderen niet meer lieten stoeien en dingen op kinderlijke wijze zaken uit lieten vechten?

En nu buitelen de grensoverschrijdende geweldszaken over elkaar heen.
Het lijkt niet op te houden en zelfs dertigers en veertigers lees ik in rechtbankverslagen die zich te buiten gaan aan excessief geweld tijdens voetbal, nieuwjaar, protesten en feesten.

Om nog maar te zwijgen van het bedreigen van hulpverleners en politici.
Het is om akelig van te worden.

Over wie gaat dit?

Lang heb ik gedacht dat al dit geweld maar van een kleine groep komt.
Van mensen in de samenleving die zich niet gehoord voelen en achtergesteld zijn en hun woede niet meer kunnen beteugelen.
Maar inmiddels hoor en zie ik ook uitlatingen om me heen die me verontrusten.

Natuurlijk is geweld, boosheid en je mening zo nu en dan ongenuanceerd uiten van alle tijden en daar is in principe ook niets mis mee.

In mijn loopbaan ben ik uiteraard de nodige boosheid en verontwaardiging tegengekomen van medewerkers die onrecht ervaarden of ouders die boos waren omdat de rechter hun kind onder toezicht had gesteld of zelfs uit huis geplaatst moest worden.

Deze boosheid en het uiten daarvan kon ik altijd begrijpen en was gericht op de situatie in het hier en nu.
Met een goed gesprek en luisteren over en weer, was de kou uit de lucht en kon je verder

Maar nu….

Als ik foto’s of video’s (gelukkig heb ik geen tv) voorbij zie komen, schrik ik van de intense haat die uit de ogen komt en de lijven die strak staan van pure agressie.
Om bang van te worden.

Waar komt die haat vandaan?

Natuurlijk kun je verschijnselen in de samenleving niet zo maar duiden en spelen er vast veel zaken door en met elkaar.
Mijn gedachten vliegen alle kanten op zoals:

• We raken gewend aan beelden van woedende menigten
• Er is minder respect voor elkaar en voor andermans bezittingen
• We denken overal recht op te hebben en krijgen we het niet dan nemen we het
• We zijn teleurgesteld in de politiek
• Als zij het kunnen en mogen, mag ik het ook (doen)

Allemaal clichés die over het grote geheel gaan, maar het grote geheel bestaat uit individuen die kennelijk meegezogen worden in het grote geheel waardoor er een soort vliegwiel ontstaat.

Hoe zit het met de opvoeding?

Omdat ik geen invloed heb op het grote geheel, denk ik ook veel na over hoe de kinderen in deze tijd opgroeien en welke invloed dat mogelijk heeft.

Wat mij al bijna 20 jaar opvalt is hoeveel boze kinderen er zijn.
Om maar niet te spreken over hoe gigantisch veel kinderen een diagnose hebben gekregen in de afgelopen 30 jaar sinds mijn kinderen zijn geboren.

Als we het in mijn opleidingen hebben over pedagogiek komt aan bod hoe de samenleving de laatste 60 jaar is veranderd en welke invloed dit heeft gehad.
Daar waar toen ik kind was geen moeder buitenshuis werkte en ouders wil wet was, is sindsdien de democratie binnen de opvoeding gekomen en zijn moeders de laatste 20 jaar steeds meer gaan werken.

Ik werd ruim 30 jaar geleden verguisd omdat ik bleef werken als verse moedder
Nu ben je een paria als je niet werkt.
Het kan verkeren..

Wat zijn de effecten van de hedendaagse opvoeding?

Veel heb ik aan den lijve ervaren en nog veel meer heb ik in mijn praktijk zien gebeuren en langs zien komen via de juffen, meesters, hulpverleners en kinderopvangmedewerkers aan mijn opleidingen.

Generaliserend zie ik een aantal dingen:

• Kinderen hebben bijna geen ontwikkeltijd en lummeltijd meer en moeten presteren om zo snel mogelijk iets en vooral zo hoog mogelijk te worden
• Ouders hebben bijna geen lummeltijd meer en moeten presteren om mee te doen in welke ratrace dan ook
• Kinderen staan hoog op een voetstuk
• Steeds meer kinderen zijn boos, bang of depressief
• Kinderen accepteren geen gezag en grenzen omdat ze gewend zijn dat er naar hen geluisterd wordt en ze krijgen wat ze willen
• Jongeren ervaren weinig zingeving en zijn niet gewend om te dealen met tegenslag
• Ouders eisen dat hun kind exclusief behandeld wordt en geven daarmee een voorbeeld waar een kind meent recht op te hebben
• Wanneer kinderen gecorrigeerd worden door anderen, wordt dit niet geaccepteerd
• Er is zowel bij ouders als bij kinderen veel vluchtgedrag in schermpjes
• Er lijkt geen rem te zijn op het uiten van je mening op welke manier dan ook
• De thuisbasis heeft weinig uurtjes per dag omdat school, opvang, clubjes, sport en muziek de thuistijd en opvoedtijd opvreet
• Veel kinderen wonen in gescheiden of samengestelde gezinnen
• Het middelengebruik is enorm toegenomen bij jongeren, maar ook bij ouders die in het weekend een snuifje doen

Al met al is de huidige tijd een lastige en vooral onrustige mix.

Waar houdt het op?

Misschien kunnen we concluderen dat vooral rust en iets als empathie en eerst rekening houden met de ander als belangrijke waarden op de achtergrond zijn geraakt.

Dat we empathie heel erg hard nodig hebben om elkaars leed te zien en weer beginnen naar elkaar te luisteren en begrip te hebben voor elkaars moeilijkheden?

En toch!

In persoonlijke gesprekken merk ik hoe ieder mens, hoe kwaad en van het padje ook in staat is tot verbinding.

Ik las ergens dat Lodewijk Asscher ooit gezegd heeft dat voordat je iets op twitter gooit, je het eerst aan je moeder moet laten lezen.

Hoe mooi is dat!

Stel, we spreken met elkaar af dat we als moeders eens wat vaker met onze kinderen in gesprek gaan over grenzen en grensoverschrijdend gedrag.
Dat we dan standaard een paar vragen stellen aan onze kinderen, gewoon als gewoonte.

• Wat vind jij hiervan?
• Voor wie is dit oké en voor wie niet?
• Hoe is dat voor de ander?
• Wat zou ook manier zijn om hiermee voor de dag te komen?
• Welke woorden zou je kunnen gebruiken?

Zou dit wat zijn om onszelf en onze kinderen wat meer te trainen in bedachtzaamheid en rekening houden met de ander ?

Zodat de haat plaats kan maken voor de andere kant, namelijk genegenheid, begrip en behulpzaamheid

Want laten we wel wezen:
Ik geloof echt dat er nog steeds, ondanks alle haat, geweld en bedreigingen meer potentie is van er samen uit willen komen!

Laten we als moeders het voortouw nemen.

Merk jij als professional dat ouders wel wat meer steun kunnen gebruiken en vind je het lastig om de juiste toon te pakken?

Weet dat ik vanuit mijn jarenlange ervaring al mijn inzichten gebundeld heb in de online opleiding; Het oudergesprek met het intakegesprek waardoor al velen prachtige oudergesprekken hebben gevoerd die ouders weer in hun ouderlijke macht zetten.

Je kunt vandaag nog beginnen om meester te worden in gespreksvoering met ouders.
Meld je nu aan.