Ben jij geschikt als ouder?

Moeders die hun kinderen in de steek laten, al dan niet letterlijk door te vertrekken.
Daar vinden we iets van.
Onze mening over hen is niet erg positief en deze moeders ontvangen over het algemeen weinig steun en begrip.
Wat dat betreft komen vaders er meestal beter af in de publieke opinie.
Ook al laten ze hun kinderen om dezelfde redenen in de steek.

Hoezo in de steek laten?

Wat natuurlijk het meest opvalt is de moeder die ervandoor gaat en kiest voor zichzelf en haar eigen leven en zich niet bekommert om haar kinderen.
Waar we niet altijd bij stil staan, zijn de veel subtielere manieren waarop we ons kind in de steek laten en die op je kind minstens zoveel impact hebben.

Je kunt je kind op verschillende manieren in de steek laten:

• Je vertrekt en laat je kind achter bij de andere ouder
• Je bent gescheiden en als je kind bij de andere ouder is, kan het niet bij jou terecht
• Je bent boos op je ex en verbiedt de kinderen contact
• Je werkt zoveel dat je je kind amper ziet
• Je geeft je kind geen grenzen waardoor deze zelf moet uitvinden wat er wel of niet kan en mag
• Je leert je kind geen rekening met anderen te houden of zich te voegen naar omstandigheden
• Je vangt je kind emotioneel niet op als hij het moeilijk heeft
• Je hebt veel kritiek op je kind en benadert hem vooral negatief
• De hoge verwachtingen en eisen die je stelt, passen niet bij de leeftijd en de capaciteiten van je kind
• Je verwent je kind en stelt geen eisen
• Je telefoon is op belangrijker dan de aandacht voor je kind
• Je vergelijkt je kind met anderen en wilt dat het aan je mooie verwachtingen voldoet

Wanneer je er even wat langer bij stilstaat, kom je tot de conclusie dat er vele momenten zijn in een kinderleven waarin je als ouder niet op het juiste moment en op de juiste manier aanwezig bent om je kind te steunen, uit te dagen en vooruit te helpen.

Je zou er bedroefd van worden…..

Gelukkig kunnen kinderen heel wat hebben, zijn ze buitengewoon vergevingsgezind richting jou en heb je zelf als ouder ook meerdere herinneringen waarin jouw ouders tekort schoten en je in de steek lieten.

Als eierstokken beginnen te rammelen

Wanneer er een verlangen ontstaat om kinderen te mogen krijgen, lijkt het wel alsof er tegelijkertijd een soort romantisch waas ontstaat over hoe het is om te leven met kinderen.

Alsof het opvoeden van kinderen een makkie is waarover je van te voren allerlei voorstellingen hebt die al heel snel niet meer kloppen

Man, man wat had ik zelf ook een principes die allemaal na verloop van tijd door de realiteit werden ingehaald en die ik overboord moest gooien of moest aanpassen.

Wat viel ik mezelf als moeder vaak tegen en wat vond ik dat we soms tekortschoten

Maar gelukkig is het voor de bevolkingsgroei maar goed dat er een soort van roze wolk hangt over het hebben van kinderen en dat we er in geloven dat we in staat zijn kinderen op te voeden.

Daarnaast zijn er natuurlijk ook mensen die er echt niet aan moeten denken om kinderen te hebben

En ik schrijf er natuurlijk bij omdat juist in deze tijd er meer dan ooit stemmen klinken om geen kinderen te hoeven krijgen.

We hebben een keuze

Ieder jaar laten de statistieken zien dat gezinnen kleiner worden en dat moeders op latere leeftijd hun eerste kind krijgen.
Waar vroeger kinderen een vanzelfsprekendheid waren binnen een relatie, zijn er nu teveel keuzes om op te noemen en jonge mensen willen het allemaal:

• een studie
• een reis om de wereld
• een goede baan
• je huis volledig pasklaar voor het eerste kind
• voldoende tijd voor hobby en sport
• regelmatig op stap met vrienden

Dus uiteindelijk een vol en bevredigend leven waarin alle kansen en verlangens een plek hebben.
Plus kinderen……

Zucht

Kun je een goede ouder zijn?

Eigenlijk is het een beetje raar dat we zo met levensplanning bezig zijn als het over het inrichten van ons leven gaat en specifiek het ouderschap.

Doordat we in de afgelopen tientallen jaren zoveel ruimte hebben gekregen om naar eigen inzicht te leven en ontdekt hebben hoe we ons fysiek, emotioneel en psychologisch steeds beter en gezonder kunnen voelen, zijn we misschien een beetje kwijtgeraakt om te vertrouwen op onze natuurlijke vermogens.

Stel je voor dat je ‘gewoon’ kinderen krijgt en deze naar je beste idee de dag doorhelpt.
Je kijkt naar wat je kind goed kan, waar deze blij van wordt en je houd in je achterhoofd dat je kind rekening leert houden met de gevoelens van anderen, de natuur en de omgeving.

Je stuurt een beetje bij en houd je innerlijke kompas in de richting van wat een goed mens denkt en doet ondanks dat de buitenwereld soms zo tegenwerkt

Zou je dan niet een goede ouder zijn?

Los van:

• je belangrijke werk (denk je…)
• je perfecte huis, je hobby, je vrienden
• je kinderen die zo nu en dan tegenvallen in het dagelijkse gebruik
• dat je er geen snars van snapt wat ze nodig hebben
• dat je zeker weet dat ze later zeggen dat je hen hier en daar emotioneel verwaarloosd hebt net zoals jou overkwam door jou ouders
• dat ze over je grenzen gaan en je ze niet kunt stoppen
• je voortdurende gevoel van tekortschieten
• of je nu wel of niet van nature pedagogische kwaliteiten hebt
• je schuldgevoel over wat er mis gaat
• je onnodige compensatie om goed te maken wat niet goed te maken is….

Als je nu dat alles laat voor wat het is en naar je kinderen kijkt en jullie dagelijkse geworstel om het goed te doen….. wat dat ook is… en wie dat ook kan en mag bepalen…..

Zou het dan niet zo zijn dat jij als ouder gewoon de allerbeste bent voor je kind?
Ook als je je kind zo nu en dan in de steek laat omdat er een goede reden voor is die niemand hoeft te begrijpen?

Dus… pak jezelf bij de kladden, sla jezelf op de borst en vind jezelf de allerbeste ouder die je kunt zijn en die over een jaartje of 40 wel merkt dat het hier en daar een beetje anders heeft uitgepakt dan je mogelijk had bedacht…

Ach… dat is het leven…..

Wist je dat ik met eindeloos veel ouders in gesprek ben geweest die worstelden met hun oudertaak?
En dat er een groot taboe rust op tegenvallend ouderschap en hoe verdrietig ik iedere keer weer word van vooral moeders, maar ook vaders die in tranen vertellen dat het zo moeilijk is en dat ze niet weten hoe ze de liefde voor hun kinderen vrij kunnen laten stromen?

Dat ze niet weten hoe ze hun kinderen kunnen helpen bij boosheid, angst en verdriet?
En hoe verdrietig dat is?

Dankzij al die gesprekken met ouders heb ik een heel praktisch gespreksmodel ontwikkeld wat ouders heel snel doet inzien waar hun sterke kanten liggen en vooral hoe ze weer opvoedgrip krijgen.
Werk je met ouders?
Wanneer je mijn online opleiding ‘Het oudergesprek‘ volgt, ontdek je samen hoe je al tijdens het eerste intakegesprek prachtige stappen kunt zetten. En het mooie: Je kunt direct starten!

Ben je ouder en loop je vast met je puber, dan geeft de online workshop ‘Het pubergesprek‘ je direct praktische handvatten om de sfeer in huis direct te verbeteren. Je kunt direct starten, hoe mooi is dat?