Het was een heftig weekje vorige week. Met stijgende verbazing, nee zelfs verbijstering, ben ik er vorige week ingedoken. Een aantal video’s en facebookpagina’s van Wappies zoals Youp van ’t Hek hen heeft genoemd.
Ik kreeg een link toegestuurd en omdat ik vind dat je alles moet onderzoeken, heb ik het bestudeerd. Het lukte me een aantal video’s te bekijken van zeer emotionele vrouwen die opriepen tot wakker worden. Ze lagen allemaal wakker van zorgen om de wereld en om de kinderen in deze tijd. Het kwam me voor dat hun genoemde levensmissies om de hele samenleving wakker te maken ietwat te groot was. Ik gunde hen vooral een goede nachtrust en grip op hun eigen leven.
Toen ik op de bijbehorende facebookpagina een commentaar las dat die dag de hele online wereld op zwart zou gaan omdat Melanie Trump een zwarte jas droeg, ging bij mij het licht uit en was ik klaar met mijn onderzoek.
Schoolachterstanden
Ondertussen plopten er in mijn tijdlijnen allerlei berichten op over achterstanden bij kinderen. ‘Hoezo achterstand’, was mijn eerste verontwaardigde reactie die mijn bloeddruk omhoog bracht. Maar gelukkig gingen de berichten erover dat de meeste kinderen weliswaar hun leerlijn waarschijnlijk niet meer zo vloeiend volgen, maar dat dit niet zo genoemd moet worden. Want ieder kind is gewoon op het niveau waarop hij is.
Pff.. gelukkig…
Wanneer we van achterstanden spreken, doen we kinderen tekort want dan zeggen we ook dat ze niet goed genoeg zijn en zelfs dat ze hun best niet hebben gedaan om op niveau te blijven. Dit zorgt voor nog meer ouders en kinderen in de stress. Want wie wil nu dat zijn kind achter blijft?
Gelukkig lijkt in mijn tijdlijn de algemene tendens te zijn dat we goed naar de kinderen moeten kijken. Dat we hen vooral niet benaderen alsof ze een achterstand hebben. We kunnen gewoon op een dag inprikken waar ze gebleven zijn en dan weer verder gaan. Zo krijgt ieder kind de lesstof waar hij aan toe is en blijven de luikjes open om de lesstof binnen te laten komen.
Wat ook zo mooi is, is dat er eindelijk inzicht lijkt te komen in wat kinderen nu allemaal WEL leren. Prachtige voorbeelden komen voorbij over samenwerken, hobby’s, nieuwe kwaliteiten, initiatieven en talenten die opborrelen omdat de druk van presteren er bij veel gezinnen afgaat. Kinderen blijken bovendien over veel meer veerkracht te beschikken dan we dachten.
Krijgen we door deze crisis misschien zomaar in de schoot geworpen dat de visie op onderwijs voor de toekomst wordt heroverwogen? Dat we er eindelijk achter komen dat het doel van onderwijs niet is met een zo hoog mogelijk diploma eindigen en dan geen werk kunnen vinden, maar dat we ons bezinnen op waartoe we onze kinderen werkelijk willen opleiden?
Iets met participeren in de samenleving van de toekomst?
De zorgen
De berichten over alles wat fout gaat, beginnen zich zo langzamerhand ook op te stapelen en vangen steeds meer mijn aandacht.
Als ex-jeugdbeschermer krijg ik er, als ik er goed bij stil sta, buikpijn van. Ik weet hoe spanning kan escaleren in gezinnen en hoe ruzie en geweld kinderen traumatiseert. Een lichtpuntje vind ik de berichten dat er via veilig thuis vaker advies gevraagd wordt.
Ik hoop, ik hoop dat iedereen in de eigen omgeving de hand uitsteekt en troost en een luisterend oor biedt aan ouders die het moeilijk hebben. En geef dan de kinderen van deze ouders een knipoog en een kopje thee.
Dan de pubers en jongeren
Irritatie en medelijden strijden steeds om voorrang als ik hierover lees
Ik weet nog goed hoe ik ooit door vrienden misselijk werd gepraat. Ze beklaagden mij zo, dat ik er ter plekke niet goed van werd. Gek dat dit voorval mij steeds te binnen schiet als ik lees over hoe zielig en sneu het voor de jongeren is nu hun jeugd hen wordt afgenomen.
Ehh….Hoezo dan?
Jeugd die wordt afgenomen?
Iets met het gegeven: wat aandacht krijgt, groeit?
Ruim een jaar geleden viel iedereen over elkaar heen dat jongeren teveel online contact hadden en dat ze elkaar meer moeten ontmoeten. Nu mogen ze online en is het weer niet goed.
Geldt voor hen ook dat ze hun latente talenten en hun onvermoede kwaliteiten kunnen laten schitteren?
Dat we hen stimuleren hun nek uit te steken voor anderen in plaats van depri op hun kamer te gaan zitten of GGD testlocaties in brand steken?
Of misschien moeten we hen toch verplicht verhalen laten zien en horen van overlevers uit de oorlog en van vluchtelingen die nu veilig in ons land wonen. Deze suggestie komt tenminste altijd in de commentaren terug.
Tsjaa… wat is een jaar op een mensenleven? Je maakt er iets van of niet..
Ook voor de jongeren die het moeilijk hebben, hoop ik dat er iemand is de hen helpt zich aan de haren uit het moeras van hun sombere wereld te trekken. De brandstichters gun ik strenge ouders.
De eindtoets en het VO advies
En als klap op de vuurpijl ging het los over de eindtoets in de media. Lieve hemel, ook dat nog.
Het schijnt dat het voor de inspectie erg belangrijk is om duidelijk in kaart te brengen hoe de scholen ervoor staan en hoeveel kinderen werkelijk achterstanden hebben. Daarvoor is het noodzakelijk dat kinderen een eindtoets maken.
Alsof de juffen en meesters geen idee hebben hoe hun leerlingen ervoor staan. Alsof ze niet weten dat kinderen die in de klas al moeite hebben met het volgen van de lessen dat nu nog erger hebben en dat de brave opletters nu ook op niveau zullen zijn.
What’s new?
Arme leraren. Alsof ze zich niet helemaal het schompes werken om hun kinderen bij de les te houden en alles doen om hen ‘op niveau’ te houden. Wat dat dan ook moge zijn.
Maar niet getreurd. Het lijkt er op dat alle kinderen een hoger advies krijgen. Kunnen de meesten toch naar het felbegeerde Vwo en als ze het niet redden geven we gewoon corona de schuld.
Waarschijnlijk doet ieder kind over 20 jaar toch iets heel anders dan voor waar hij is opgeleid. Mogelijk zelfs iets met het talent wat nu bij veel kinderen ruimte krijgt om zich te laten zien. En dat dit talent als ze volwassen zijn en zelf mogen kiezen wel weer naar buiten komt.
Ik ga er allemaal niets over zeggen
Wat een week.
Wat een nieuws en wat een meningen.
Wat een hoop rumoer om proberen alles onder controle te houden.
Wat een energieverspilling over zaken waar we geen invloed op hebben.
Wat een vragen om mijn mening erover te delen.
Ik ben er klaar mee.
Mijn missie gaat niet over het verbeteren van de wereld.
Godzijdank niet, wat een werk.
De komende weken ga ik me nuttig maken met het ontwikkelen van een nieuwe online workshop. Voor de rest staat mijn bedrijf toch stil.
Trouwens, ik moet hoog nodig naar de kapper.
Meer artikelen:
Lees ook: Wat is de oogst van het corona thuisonderwijs?
Lees ook: Voor alle ouders die het zwaar hebben door corona
Lees ook: Over juffen en moeders die het verschil maken in coronatijd
Lees ook: Wat je in coronatijd kunt doen voor kwetsbare kinderen
Lees ook: Maak een coronaherinnering
Lees ook: Zomaar je diploma krijgen: Hoe leuk is dat?
Lees ook: Houden MBO-ers de samenleving overeind?
Bekijk ook: Hoe ga je op met moeilijk gedrag?
Bekijk ook: Waarom problemen zo belangrijk zijn
Bekijk ook: Hoe krijg je pubers gemotiveerd?
Geef een reactie