De eerste echte corona virus dag.
Mijn maandagochtend baantjes zwemmen was al niet meer mogelijk. Ik fietste langs het zwembad en zag alle materialen voor de ramen staan. Ik bedacht me dat alle badmeesters en badjuffen nu driftig aan het schoonmaken zijn zoals ze me hadden verteld. Voorlopig geen kinderen, geen oudjes en geen dagelijkse banentrekkers, maar werken zullen ze.
Annulering na annulering
Zelf moet ik verschillende annuleringsmails en appjes sturen om alles tot 1 mei stil te leggen. De cateraar, het schoonmaakbedrijf, de fruitwinkel, alle individuele afspraken en uiteraard alle deelnemers aan de opleidingen voor de komende weken.
En ondertussen plopt in mijn mailbox de ene na de andere annuleringsmail naar binnen. Alle collega coaches, therapeuten, behandelaars en opleiders sluiten de deuren voor onbepaalde tijd.
Iedereen met persoonlijke contacten legt het werk stil. Omdat we allemaal met mensen werken. We willen voorkomen dat andere mensen via ons ziek gaan worden. En dus sluiten we vrijwillig de deuren en gaan bedenken hoe we de komende tijd ons dagelijks brood kunnen verdienen.
Ondertussen volgen we het nieuws
Ik lees dat er in de buurt een eerste zieke is en dat in Friesland 14 mensen ziek zijn. Het lijkt zo weinig, maar zet wel alles in beweging. Via andere kanalen krijg ik door dat ouders en kinderen massaal aan het winkelen slaan en dat het in Ikea druk is als nooit tevoren.
Onvoorstelbaar!
Zijn deze ouders op de eerste dag dat de scholen dicht zijn al zo wanhopig dat ze anderen in gevaar brengen?
Dat ze via hun kinderen die rondjes rennen de kwetsbare ouderen in besmettingsgevaar brengen? De ouderen die meestal geen mogelijkheden hebben om auto;s vol toiletpapier, chips en frisdrank als eerste levensbehoefte in kunnen slaan? Die met hun karretje alleen de dagelijkse boodschappen bij elkaar kunnen scharrelen?
Hoe kan het dat deze ouders in de supermarkt kunnen zijn met hun kroost en niet aan het werk zijn?
Wie zijn er aan het werk?
Op zich is het natuurlijk al interessant om te zien wie onze samenleving draaiende houden als het er werkelijk op aan komt. Wat hebben we werkelijk nodig als alle luxe en leuke dingen van het leven even niet meer mogelijk zijn?
Degenen die nu werken zijn:
- winkelpersoneel
- schoonmakers in ziekenhuizen en verzorgingstehuizen
- thuiszorgwerkers die medicijnen geven en mensen aankleden
- maaltijdbezorgers voor bejaarden
- vuilnismannen
- vrachtwagenchauffeurs
- distributiemedewerkers
- klusjesmannen
- timmerlieden
- garagemedewerkers
Allemaal zorgen ze ervoor dat we te eten hebben en dat we als er iets stuk gaat verder kunnen.
En mocht de ramp nog groter worden en mochten veel meer mensen ziek worden dan zijn het vooral de artsen en verpleegkundigen die letterlijk van levensbelang worden.
Naast verpleging en verzorgenden zal iedereen die in de voedselvoorziening werkt, van levensbelang worden.
Natuurlijk zijn er ook veel mensen die thuis werken achter hun computer en met hun telefoon. Vanuit hun huiskamer kunnen ze ook hun werk doen en ervoor zorgen dat onze samenleving zoveel mogelijk doorgaat.
Welke beroepen worden nu zichtbaar?
Toen ik vandaag naar huis fietste in het zonnetje en onderweg bouwvakkers op daken zag klimmen, muren zag metselen en keukens zag installeren, toen ik tuinmannen en groenmedewerkers zag kruien met takken en modder, bedacht ik me dat vooral de praktisch werkenden nu zichtbaar worden.
Er zijn geen files meer op de wegen want alle theoretisch werkenden zijn thuis.
Vele ouders struinen internet af voor thuis schoolwerk en tips om hun kind bezig te houden. Nu scholen en kinderopvang alleen nog kinderen van ouders met een beroep van vitaal belang mogen opvangen, moeten ouders zelf iets verzinnen.
Het valt niet mee.
En vandaag was pas de eerste dag.
Welke conclusie kunnen we trekken over werk?
Wanneer ik nog wat na mijmer over vandaag en het nieuws op me laat inwerken, bedenk ik me hoe raar het is.
Veel ouders denken dat een goede toekomst voor hun kind is gelegen in een zo hoog mogelijke schoolopleiding. Maar binnen één luttele dag in deze crisis in de samenleving wordt al snel duidelijk dat de beroepen die ons leven zo gemakkelijk en mooi maken, vrijwel allemaal MBO beroepen zijn. De handen om en aan het bed en kassa zijn goud waard. Al degenen die ervoor zorgen dat onze bejaarde ouders gewassen worden en hun medicijnen krijgen. Alle gouden handjes die onze spullen kunnen maken als ze kapot zijn.
Al die mensen met MBO beroepen die we zo verschrikkelijk hard nodig hebben. Hoe kan het zijn dat we zover afgedwaald zijn dat we onze kinderen niet meer stimuleren om te werken in beroepen die zo nodig zijn?
En…. laten we afspreken als we straks weer uit eten kunnen, we als allereerste een toost uitbrengen op alle horeca medewerkers die zich dan weer het vuur uit de sloffen mogen lopen voor ons. En die nu tegen lege stoelen aan moeten kijken en zelf misschien geen eten meer kunnen kopen.
Hulde aan alle MBO-ers die er voor ons zijn!
Meer artikelen:
Lees ook: Maakt hoog opgeleid gelukkiger?
Lees ook: Overgaan, afstromen of blijven zitten?
Lees ook: Iedereen heeft zijn eigen bloeitijd
Bekijk ook: Wat is pro-sociaal gedrag en waarom is dit zo belangrijk?
Bekijk ook: De executieve functies voor succesvol functioneren nader bekeken
Geef een reactie