Misschien komt het omdat het einde van de vakantie nadert, dat ik mijmer over spelende kinderen. In verschillende kranten vind ik nu artikelen over dit onderwerp. In de Trouw stond een artikel over opvoeden in Denemarken. De opvoeding in Scandinavië rust op twee pijlers: het kind moet zo lang mogelijk kind kunnen zijn en het moet vrij kunnen kunnen spelen, dat wil zeggen zonder bemoeienissen van vaders, moeders of andere grote mensen, aldus het artikel.
En vervolgens komt een onderzoeker aan het woord die vertelt dat kinderen in Scandinvische landen alle ruimte krijgen, net als Pippi Langkous.
Spelen en risico
In Denemarken vind je geen stijf geordende speelplaatsen, maar net te hoge schommels, boomstammen, wiebelende keien, veel ruige natuur met hoge prikkende brandnetels en alle ruimte om zich te vervelen.
Risico wordt een pedagogisch begrip genoemd in Denemarken. Kinderen zijn hier van jongs af aan buiten om maar zoveel mogelijk frisse lucht te krijgen. Als ze later groot zijn moeten ze nog lang genoeg binnen zijn.
En vandaag lees ik een artikel in de Leeuwarder Courant over de kinderopvang in Noorwegen. Ook daar speelt een kinderleven zich vooral buiten af. Ouders moeten daar een kinderwagen en warme kleding extra meegeven want babylief slaapt buiten. Alleen als het kouder wordt dan min tien graden mogen ze naar binnen.
Kijk dit spreekt mij buitengewoon aan en gun ik ook de kinderen in Nederland: weg met het afgebakende en weg met de rigide regels. Ga toch spelen……….
Angst
Want hoe zijn we in ons landje zo bekrompen en rigide geworden. Is het de angst voor schrammetjes en de hang naar controle en perfectie?
Ons kind mag niet beschadigd raken door roestige spijkers, stoeptegels en geprikt door brandnetels. Jammer, jammer…..
Wij volwassenen kunnen juist door onze ervaring een inschatting maken van gevaren, maar geven kinderen niet de ruimte om ervaringen op te doen.
Want wist je bijvoorbeeld dat naast de brandnetel de weegbree groeit die ervoor zorgt dat het prikken over gaat?
In een ander artikel over kinderopvang las ik nog maar eens dat een baby per seconde zes miljoen verbindingen in zijn hersenen aanlegt. Vanaf zes jaar worden verbindingen die het kind niet gebruikt afgebroken.
Het is daarom zeer noodzakelijk om deze verbindingen te behouden en daarvoor is het nodig om ervaring op te doen!!
De motoriek ontwikkelt zich in een ruig bos beter dan op de wipkip. Creatieve oplossingen en sociaal gedrag worden meer uitgedaagd in geheimzinnige velden dan nette speelplaatsjes met een toekijkende en bemoeizuchtige amma
Dus ouders, weg met de angst en controle, kom op en stuur je kind naar buiten. Laat ze ontdekken hoe de bloemen, planten, bomen en dieren eruit zien en laat ze moe worden. Trek ze uit de computer en stuur ze weg.
Je kind zal er alleen maar intelligenter van worden en je eigen angst wordt vanzelf minder. Alles went, ook als je niet weet waar je kind speelt en met wie.
Vertrouwen moet je nu eenmaal leren en is moeilijker dan angst.
Pippi Langkous
Tsja, ik ben opgegroeid met Pippi en was vaak jaloers op haar. Zo maar lekker zelf weten wat je doet en geen zeurende ouders om je heen. Ik fantaseerde daar wel eens over en verlangde vooral naar die heerlijke vrijheid. Eerlijk gezegd vond ik dat idee ook wel eens eng, want hoe deed Pippi dat en hoe wist ze toch zo precies wat ze moest doen om alles weer in orde te maken?
Nog steeds kunnen we dus leren van Pippi, maar mischien nog wel meer van haar vader die het zo maar aandurfde zijn dochter achter te laten in het vertrouwen dat ze zich wel zou redden.
Lees het artikel uit de Trouw hier.
Meer in categorie gelezen.
De praktijk voor kindercoaching is gevestigd in een houten huis, een pippi-huis zoals sommigen zeggen. Zou dat dan toch nog te maken hebben met de bewondering voor Pippi Langkous?
Geef een reactie