Dit is een bijdrage van Marja Baseler. Zij is schrijfster en haar boeken zijn te koop via de boekhandel of (gesigneerd) of via de website van Marja Baseler
Het was halverwege de jaren dertig. Een tengere jongen van een jaar of tien (mijn vader) besloot op een dag weg te lopen van huis. Hij vouwde wat kleren voor onderweg in een gekleurde doek, bond die bundel aan een stevige tak, zwaaide die over zijn schouder en nam met een dun stemmetje afscheid van zijn Javaanse moeder. Die reageerde tamelijk lauw op zijn vertrek en wuifde een onverschillig: ‘Baiklah, ga dan maar’.
Vastberaden maar zonder duidelijk reisdoel ging hij op weg over de stoffige straten van Yogyakarta. Rechtop en stoer als een kleine soldaat. Maar al na een korte poos in de verzengende hitte voelde hij een enorme spijt. Wat had hij gedaan? Wat moest hij zo alleen op straat? Naar huis wilde hij! En zijn moeder? Die keek niet op of om toen hij een uur later berouwvol het huis weer binnensloop.
Eind jaren zestig. Een meisje met twee vlechtjes, niet ouder dan een jaar of tien liep boos weg van huis. Weg van die stomme ouders, pestende broers en dat vervelend dreinende zusje. Weg! De hele dag deed ze alleen maar waar ze zin in had: kocht een pak roze koeken, nam de tijd om etalages te bekijken en zat uren op een bankje met een gezicht alsof ze niets bijzonders te verbergen had.
Maar na een tijdje begon ze zich enorm te vervelen. Ze voelde zich alleen. Het werd donker en koud. Ze wilde terug, terug naar huis. Daar waren ze nu vast al erg bezorgd en ongerust. Ha. Dat zou ze leren! Thuis aangekomen hoorde ze binnen al druk gepraat, verwachtingsvol opende ze de deur en merkte tot haar grote verbazing dat … niemand haar had gemist!
‘Amber Alert’ bestond nog niet in die tijd en was je niet aanwezig op school? Dan belde een meester of juf heus niet naar je huis waar je bleef. En het mobieltje? Dat was er nog niet eens. Hoe anders is dat nu! Ouders beschouwen hun kind als een GPS op pootjes waarop je van minuut tot minuut kunt checken waar het uithangt en wat het uitspookt. Vrijwel onophoudelijk bestoken ouders hun kinderen met sms’jes: ‘Waar ben je?’, ‘Wat doe je?’, ‘Waar blijf je?’, ‘Hoe laat ben je thuis?’. Kinderen werden nog nooit zo overstelpt met aandacht. Maar zijn ze ooit nog wel eens alleen? Mogen ze nog dingen zelf ontdekken? Zijn ze nog in de gelegenheid om ook maar iets zelfstandig op te lossen? Is er nog ruimte voor enig eigen initiatief?
En dat meisje met die twee vlechtjes? Natuurlijk baalde ze er stevig van dat niemand haar had gemist. Maar ja, wat was het een spannend avontuur. Daar genoot ze nog heel lang van na!
Lees ook: Bezorgde ouders maken kind ongelukkig
Lees ook: De kracht van dank je wel
Lees ook: Opvoedingskramp: Ouders in paniek
Lees ook: De kindercoach als vertaalmachine
Lees ook: Stop met vergelijken
Heb je behoefte aan ondersteuning, kijk dan of de praktijk voor kindercoaching iets voor je kan betekenen.
Wil je op de hoogte blijven, vraag dan de nieuwsbrief aan.
Wil je ook leren kinderen te begeleiden en de basisopleiding tot kindercoach of een bij of nascholing volgen, lees dan verder op de site voor de opleiding tot kindercoach.
Geef een reactie