Via ambulant begeleidster Hanneke Kolkman hierbij het verhaal van Aniek en haar moeder. Omdat de discussie over de rugzak in het onderwijs vooral gaat over geld en abstracte zaken.
Iedereen heeft een mening en vooral de minister vindt dat het allemaal wel wat minder kan.
Maar we hebben het wel over kinderen!
Wie luistert er naar hen en wie weet waar het werkelijk om gaat?
Het verhaal van Aniek
Op 5 November 2009 veranderde mijn leven volledig. Ik, Aniek, was toen 8 jaar.
Ik was een goede voetbalster en wilde later bij FC Twente voetballen. Helemaal geen raar idee hoor. Want ik was een ster vond ik zelf. Op school ging het ook prima. Ik haalde goede cijfers, had leuke vriendinnen, eigenlijk ging het best lekker allemaal.
Maar in die Novembermaand liep alles anders.
Ik was niet fit, bleef op de bank liggen. Een beetje grieperig ofzo. De volgende dag was ik draaiierig, had hoofdpijn en mijn moeder zei dat ik suf was. Dat had ik natuurlijk niet in de gaten: ik was gewoon heel moe. En ook wel misselijk. Samen met mijn moeder ben ik twee keer naar de dokter geweest en moest toen naar het ziekenhuis.
Daar gingen ze prikken, en moest ik in een buis: een scan noemen ze dat. Nou vooral dat prikken was irritant. De volgende dag kreeg ik ook prikken in mijn rug.
Ik voelde wel dat er iets bijzonders was. Iedereen keek zo ernstig.
Verder weet ik niet zoveel van die periode. Ik sliep, nou ja sliep. ze noemen dat ook wel een soort coma.
Soms werd ik even wakker; maar dat was eng; dan kreeg ik een soort aanvallen. Mijn moeder zei dat ik dan draaide met de ogen, ik was vooral bang.
Dit duurde wel een week. Ik lag aan allemaal draadjes, infusen en allerlei piepende gevallen.
De dokters konden niet zoveel doen. Eigenlijk moest ik naar Utrecht, maar daar was het vol. Alleen in Maastricht was plek. Daarom mocht ik nog een nachtje in Apeldoorn blijven. Dat vond ik achteraf wel jammer. Een ritje in de ambulance leek me wel wat.
Nou ja, ik sliep eigenlijk alleen maar. Ik werd steeds zieker.
Mijn ouders waren blij dat ik op een dag mijn ogen weer open deed en begon te praten! Ik was er ‘ineens’ weer.. Heel raar. Ik praatte ook vreemd. Kon de P niet zeggen en sommige andere letters ook niet. Ook kon ik niet meer staan en lopen en niet meer schrijven.
Ze moesten me overal bij helpen. gek he?
Wel gaaf was dat mijn vriendjes kwamen en heel veel familie en juf en meester! Ik kreeg superveel cadeautjes. En heel veel kaarten
Nu, zijn we ruim een jaar later..
Ik kan weer lopen en rennen. Schrijven gaat soms goed, soms niet. Maar ik mag een laptop. Leren gaat ook goed. Al vindt mijn juf dat ik er soms een rommeltje van maak. Dat geeft niet. Ik kan soms niet zo goed vinden waar ik gebleven ben. Daar lachen we samen om.
Mijn cijfers zijn best in orde. Misschien iets minder hoog dan vroeger.
Dat komt omdat ik het afgelopen jaar heeeeeeel veel naar therapie moest. ik moest echt alles weer leren… Lopen, rennen, fietsen, schrijven, tekenen enz enz.
Nu kan ik alles weer beter. Maar ik ben wel altijd heel snel moe. Dan wil je wel… maar het gaat niet. Juf ziet het wel… Dan zak ik met mijn hoofd in mijn armen…
Op school heb ik een rustplekkie, met kussens enzo. Het helpt ook dat is soms dingen op de laptop doe.
Elke dag helpt juf me. Drie keer per week ben ik een poosje alleen met haar. Dat helpt! Als ik moe ben gaan we lekker lezen of knutselen of praten. Soms ga ik dan rekenen en toetsen doen. het is altijd fijn stil met juf. In de klas hoor ik altijd geluiden, dat leidt me af. vroeger had ik dat niet, toen kon ik me concentreren… Nu kost alles me veel meer moeite… Dat is jammer hoor.
Ik heb een rugzak op school.
Eigenlijk twee: één uit Israel, met mijn drinken erin… Maar ook één met centjes erin…
Die heb ik nodig. Hanneke (REC) vertelt dat we daar dingen uit kunnen kopen zoals de laptop en mijn speciale pen. En daardoor kan ook mijn juf mij helpen. Mijn juf wordt weer geholpen door Hanneke en anderen. Want ja, Juf heeft wel geleerd voor juf… maar weet natuurlijk ook niet alles van mijn ziekte af. Soms praat ik ook met Hanneke; dat vind ik fijn.
Ik ben heel blij dat ik weer kan voetballen en rennen enzo. Maar ik zou zo graag weer als vroeger zijn… Misschien komt dat weer?
En zien jullie me later bij Twente!!
Groetjes
Aniek (en haar moeder)
Lees ook: onderwijs een nachtmerrie?
Lees ook: Anders zijn of moeite met veranderen?
Lees ook: Kinderen zijn slecht voorbereid op ziekenhuisbezoek
Lees ook: Moeten leerkrachten opvoeden?
Hanneke, de ambulant begeleider van Aniek werkt bij de onderwijsspecialisten, een organisatie van professionals die leerlingen, scholen en ouders begeleid.
Ik ken Hanneke omdat ze met een collega de basisopleiding tot kindercoach volgde. Hun betrokkenheid en liefde voor de kinderen was inspirerend, vooral de manier waarop zij en haar collega steeds zochten naar oplossingen voor de kinderen binnen alle grenzen die er zijn.
En laten we vaststellen dat veel kinderen in ons rijke Nederland alle hulp en steun goed kunnen gebruiken! Misschien moeten we minister van Bijsterveldt de indrukwekkende levensverhalen van deze sterke kinderen sturen.
Geef een reactie